Σίγουρα το έχεις παρατηρήσει και εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πως πλέον έχει χαθεί από γύρω μας κάθε ίχνος ρομαντισμού. Αν ταιριάζει ένα επίθετο που χαρακτηρίζει αυτό που ζούμε σήμερα, την καθημερινότητα μας, δεν είναι άλλο από το «επίπεδη». Που είναι το χρώμα; Το πάθος; Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέμισες τα βάζα σου με λουλούδια; Που πήρες μια σοκολάτα στον αγαπημένο σου, έτσι απλά για να τον γλυκάνεις; Που του έγραψες δυο λέξεις σε ένα χαρτάκι και του το άφησες στο κομοδίνο του; Και δεν είναι μόνο οι σχέσεις μου το θέμα, από τις οποίες δεν έχω καμία αμφιβολία ότι χάθηκε ο ρομαντισμός, το βλέπω και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Για παράδειγμα. Δεν στρώνουμε τραπεζομάντηλο για να φάμε, τουλάχιστον τις καθημερινές, αλλά επιλέγουμε να πάρουμε το πιάτο μας και να κάτσουμε μπροστά στην τηλεόραση. Θέλουμε απλά να φάμε και να τελειώνουμε. Ούτε ωραία μαχαιροπίρουνα, ούτε ωραία πιάτα μας ενδιαφέρουν. Έχουμε πάψει να θεωρούμε το μπάνιο σαν τελετουργία. Που καιρός να γεμίσεις την μπανιέρα και να απολαύσεις λίγες στιγμές χαλάρωσης. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και μιλάμε στους γύρω μας είναι απαξιωτικός, ειρωνικός, έντονος. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μπορέσουμε να επιβάλλουμε τη γνώμη μας και τίποτα άλλο. Ακόμη και αν περπατάμε ή αν στεκόμαστε σε μια ουρά, δείχνουμε την ένταση που κρύβουμε μέσα μας. Θα μου πεις, πως γίνεται να το αποφύγουμε όλο αυτό, όταν μέσα στο κεφάλι μας το ένα πρόβλημα διαδέχεται το άλλο.
Έχουμε τόσα πράγματα και τόσες υποχρεώσεις να φέρουμε εις πέρας που ακόμη και όταν οδηγούμε είναι τόσα τα νεύρα μας, που αλλοίμονο αν βρεθεί κάποιος μπροστά μας. Κατανοητά όλα αυτά. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να αποδεχτώ με τίποτα, είναι η αντίδραση κάποιου όταν συναντά στο δρόμο του κάποιον που εξακολουθεί να διατηρεί τον ρομαντισμό του, όταν του κολλάει την ταμπέλα του οπισθοδρομικού και θα τον κοιτάξει με καχυποψία. Ε, όχι. Δεν είναι έτσι. Φανταστείτε πως θα ήταν η ζωή αν δεν υπήρχαν ακόμη άντρες να ανοίγουν τις πόρτες στις κυρίες τους ή αν δεν έκαναν ένα δώρο, έτσι χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος.
Ευτυχώς για όλους μας, υπάρχουν ακόμη γύρω μας άνθρωποι που και ρομαντική μουσική θα ακούσουν, και θα κλάψουν βλέποντας μια αισθηματική ταινία, και θα σηκωθούν να χορέψουν με το έτερον τους ήμισυ, θα στείλουν ένα μήνυμα μέσα στη νύχτα για να εκφράσουν τα αισθήματα τους, θα ταξιδέψουν ώρες ολόκληρες για να δουν τον αγαπημένο τους. Και λέω ευτυχώς, γιατί ίσως παραμένουν ένα παράδειγμα για όλους εμάς που επιλέγουμε την καχυποψία και τη μιζέρια. Ένα παράδειγμα που μπορεί να μας κάνει να ξαναδούμε τα πράγματα με μια ρομαντική ματιά. Ίσως τότε να δούμε να ξαναγράφονται ποιήματα και τραγούδια, να χαρίζονται λουλούδια, να έρχονται πάλι οι άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλο. Απλά…
