Δεν συνηθίζω να δένομαι με πράγματα. Όμως με ένα συγκεκριμένο δώρο, ένα βραχιόλι, που ήταν το πρώτο δώρο που μου έκανε, με τα πρώτα του χρήματα από τη δουλειά του ένας φίλος μου, ήταν για μένα κάτι μοναδικό. Από τη μέρα που μου το χάρισε, νομίζω πριν από 4 χρόνια, δεν έφυγε από το χέρι μου ούτε για μια στιγμή. Εκτός, λόγω του προβληματικού του κουμπώματος, που τρεις φορές το έχασα και τρεις φορές το βρήκα. Μέχρι την στιγμή που προφανώς έπρεπε να γίνει πράξη το «τρίτωσε το κακό» και έτσι την τελευταία φορά που συνειδητοποίησα ότι έλειπε από το χέρι μου, δεν το βρήκα ξανά. Στεναχώρια, κλάμα, θυμός γιατί όλο έλεγα πως θα πάω να φτιάξω αυτό το κούμπωμα, κι όλο το ανέβαλα.
Το θεωρούσα κάτι σαν γούρι, σαν κάτι που μου φέρνει τύχη, σαν κάτι που με το που το κοιτούσα μου έφερνε θετική ενέργεια. Ένα απλό βραχιόλι, που για άλλους μπορεί να μην έλεγε τίποτα, στα δικά μου μάτια ήταν κάτι σημαντικό. Κάτι που δεν αποχωριζόμουν για κανέναν λόγο, όχι γιατί ήταν κάτι μεγάλης χρηματικής αξίας, αλλά γιατί μέσα μου η αξία του ήταν δυσθεώρητη.
Κι αυτό γιατί ήταν χαρισμένο από ένα πρόσωπο που αγαπώ και εκτιμώ. Κι ενώ συνήθως δεν φοράω κοσμήματα ή όταν φοράω τα βαριέμαι εύκολα, αυτό το κομμάτι φαίνεται πως μέρα με την μέρα το συνήθιζα και έτσι έγινε μέρος της καθημερινότητας μου, της ζωής μου. Όταν δεν ένιωθα καλά, ασυναίσθητα το κοιτούσα και κατά κάποιο τρόπο έπαιρνα δύναμη. Γι αυτό κι όταν το έχασα, θεώρησα πως έχασα έναν μικρό θησαυρό. Μια ανάμνηση της στιγμής που κάποιος μοιράζεται κάτι μαζί μου.
Μιας χειρονομίας απρόσμενης, που μόνο καλοσύνη αποπνέει. Κάτι όμορφο που κάποιος σε σκέφτηκε και θέλησε να σου χαρίσει κάτι. Όχι ότι τώρα που έχασα το βραχιολάκι μου δεν εξακολουθώ να εκτιμώ την κίνηση, αλλά να που ένα τόσο δα μικρό κόσμημα στάθηκε ικανό να εμπεριέχει μέσα του όλη την αγάπη και την εκτίμηση προς το πρόσωπο μου. Γι αυτό να τα προσέχετε τα δώρα –γούρια που προέρχονται από ανθρώπους που αγαπάτε. Κι ας έχουν μικρή αξία. Όταν θα τα κοιτάτε, θα αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλη σημασία έχει μια κίνηση, μια χειρονομία, κάτι που κάποιος θέλησε να σας πει μέσω αυτού. Να τα προσέχετε, γιατί μπορεί να έρθει η στιγμή που μπορεί το άτομο που σας το χάρισε δεν θα είναι πια στη ζωή και τότε θα είναι μόνο αντικείμενο που θα σας θυμίζει όλα τα καλά και τα άσχημα που περάσετε μαζί του.
Που θα τα κοιτάτε, θα τα φοράτε και θα χαμογελάτε, έχοντας στο μυαλό σας την ανάμνηση ενός ανθρώπου. Πραγματικά μοναδικό, κάτι ίσως και ευτελούς αξίας, να καταφέρνει να σημαίνει τόσα πολλά…
