Υπάρχουν μέρες, αγαπημένε μου αναγνώστη, που δεν τους δίνεις καμία απολύτως σημασία. Σε «ρουφάει» η καθημερινότητα. Υπάρχουν πάλι και εκείνες οι ημέρες, που είτε τις περιμένεις να έρθουν με αγωνία, είτε παρακαλάς να μπορούσες να τις «πηδήξεις», χωρίς να καταλάβεις τίποτα, χωρίς να σε αγγίξουν. Είναι κάποιες συγκεκριμένες ημερομηνίες που ότι και να γίνει, θα είναι πάντα χαραγμένες στο μυαλό σου. Όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα οι συγκεκριμένοι αριθμοί θα τριγυρνάνε στο μυαλό σου. Ακόμη και αν τα πρόσωπα με τα οποία έχεις συνδέσει τις ημερομηνίες αυτές δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή μας, έχουν «φύγει», έχουμε χαθεί, πάντα τα νούμερα θα έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό μας.
Θέλεις επέτειο; Θέλεις απώλεια; Θέλεις γάμο; Θέλεις βάπτιση; Θέλεις ταξίδι; Θέλεις επαγγελματική αποκατάσταση; Θέλεις πτυχίο; Θέλεις μια γνωριμία; Όλες αυτές είναι αναμνήσεις που όσο και αν το θέλουμε δεν μπορούν να διαγραφούν. Είναι οι στιγμές μας μέσα στο χρόνο, στιγμές που είτε χαίρεσαι όταν τις αναπολείς, είτε τις νοσταλγείς, είτε θλίβεσαι. Είναι εκείνες οι μέρες που δεν θες να τις θυμάσαι, γιατί σε πονάνε. Η μέρα που χώρισες, η μέρα που μάλωσες με κάποιο φίλο σου και από τότε έχετε να μιλήσει, η απώλεια κάποιου δικού σου ανθρώπου, δύσκολες στιγμές που αναπόφευκτα συμβαίνουν μέσα στη ζωή. Είναι εκείνες οι μέρες που τις θυμάσαι και σε στεναχωρούν και όσο και αν προσπαθείς να τις τοποθετήσεις στο παρελθόν, ξέρεις ότι δεν γίνεται. Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του, άσχετα αν εμείς έχουμε διαλέξει να προχωρήσουμε. Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι δυνατόν να κολλάει κάποιος σε ημερομηνίες; Ξέρω, είναι απλά νούμερα. Μπορούμε να θυμηθούμε ένα γεγονός ανά πάσα ώρα και στιγμή. Απλά όταν έρχεται και μια ημερομηνία να στο θυμίσει το αντιλαμβάνεσαι ίσως κάπως διαφορετικά.
Το πώς ένιωσες σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν ξεχνιέται. Ούτε τους ανθρώπους τους ξεχνάς. Είτε πέρασες μαζί τους καλά, είτε άσχημα, όλα αυτά τα γεγονότα υπάρχουν και ζουν πίσω από συγκεκριμένες ημερομηνίες. Είναι μάλλον η ανάγκη μας να θυμόμαστε ανθρώπους και καταστάσεις. Και ξέρεις τι πιστεύω; Είναι ο φόβος για το πόσο περνάει γρήγορα ο χρόνος που μας κάνει να μη θέλουμε να ξεχάσουμε. Γι αυτό κρατάμε στο μυαλό μας οποιαδήποτε σημαντική θεωρούμε κάποια ημερομηνία. Ημερομηνίες που είναι εκεί να μας θυμίζουν τι έχουμε ζήσει, μικρά ή μεγάλα. Είναι κουτό όμως να περιμένουμε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για να μπούμε στη διαδικασία να αναπολήσουμε, να χαμογελάσουμε, να λυπηθούμε, όταν μπορούμε να τα θυμόμαστε όποτε θέλουμε, ακόμη και κάθε μέρα, δε συμφωνείς;
