Δεν γίνεται να αλλάξει αυτό. Πάντα κάποιος θα φεύγει, πάντα κάποιος θα μένει. Δεν έχει να κάνει με το τι εποχή έχουμε. Ούτε τι μεταφορικό μέσο θα πάρει ο καθένας. Μπορεί να είναι αεροπλάνο, ποδήλατο ή με τα πόδια. Είναι εκείνοι που θα θελήσουν να φύγουν και δεν θα τους κρατήσει πίσω τίποτα. Το νιώθουν, το έχουν ανάγκη, δεν αντέχουν άλλο, δεν μπορούν να μείνουν στάσιμοι. Θα υπάρχουν όμως και κάποιοι που πάντα θα μένουν. Γιατί είναι στην ιδιοσυγκρασία τους.
Γιατί δεν μπορούν να κάνουν ρούπι. Που θα έρθουν και θα μείνουν από επιλογή. Κι ας τους δόθηκε η αφορμή να φύγουν. Κι ας ξέρουν ότι ίσως κάπου αλλού να είναι καλύτερα. Κι ας γνωρίζουν πολύ καλά ότι εκεί έξω βρίσκεται ένα μέρος όπου μπορεί να κρύβεται η πραγματική τους ευτυχία και οι άνθρωποι με τους οποίους θα τους ενώνουν πολλά. Αυτά έχει η ζωή, αγαπημένε μου αναγνώστη. Όλοι μας το έχουμε ζήσει κάποια στιγμή. Να αποχαιρετάμε ανθρώπους που επέλεξαν να φύγουν και να χαιρόμαστε με όλους εκείνους που παρότι μπορεί και να μην τους έχουμε φερθεί με τον καλύτερο τρόπο, έμειναν και μας έδειξαν πως είναι η πραγματική φιλία, η αγάπη, το νοιάξιμο.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι που θα ήθελα να ανήκω. Σε εκείνους που αποφασίζουν να κάνουν το επόμενο βήμα, βλέποντας πως κάτι βαλτώνει, που θα παίρνουν μια στο τόσο τηλέφωνο, κρατώντας μια δήθεν επικοινωνία ή σε εκείνους που μένουν, έχοντας θυμώσει με εκείνους που δεν δίστασαν και άνοιξαν την πόρτα και έφυγαν, ψάχνοντας για κάτι καινούργιο; Θα μου πεις, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να έφυγαν, αλλά με τον τρόπο τους να δείχνουν την αγάπη τους, και άλλοι που έμειναν να στέκονται απαθείς μπροστά στα γεγονότα. Ο άνθρωπος όμως μετράει πάντα την παρουσία. Δεν τον ενδιαφέρει αν του στείλεις ένα μήνυμα μια στο τόσο για να του υπενθυμίσεις την παρουσία σου. Θέλει να σε βλέπει, να σου μιλάει, να σε νιώθει δίπλα του, στα καλά και τα άσχημα. Είναι επίπονη η απόφαση του φευγιού. Το ίδιο επίπονο είναι και το να περιμένεις την επιστροφή κάποιου. Το θέμα είναι να υπάρχεις στη ζωή κάποιου επειδή το θες. Επειδή νιώθεις πράγματα. Επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Επειδή δεν μπορείς να σκεφτείς τη ζωή σου χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Επειδή λαχταράς να είναι εκεί. Σε μια εποχή που οι επιλογές είναι πάμπολλες, τα νεύρα πολλά και οι εντάσεις μεταξύ των ανθρώπων καθημερινές, έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι επιλέγουν να φύγουν. Από εγωισμό πολλές φορές. Τουλάχιστον, πριν ανοίξουμε την πόρτα, ας βεβαιωθούμε ότι αυτό όντως είναι το καλύτερο.
