Άκουγα τις προάλλες μια συζήτηση που είχαν δυο μανάδες, οι οποίες απ’ ότι μπόρεσα να καταλάβω δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένες από τη δασκάλα που είχαν τα παιδιά τους στο σχολείο. Στις εκφράσεις τους, δεν χρησιμοποιούσαν και τα πιο κολακευτικά λόγια για να την περιγράφουν. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι η σχέση μεταξύ δασκάλου- γονιού είναι κάπως ιδιαίτερη. Οι γονείς από την πλευρά τους έχουν απαιτήσεις, οι δάσκαλοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να δέχονται παρεμβάσεις.
Ακούγοντας λοιπόν τους προβληματισμούς των δυο αυτών κυριών για την δασκάλα, πήγα λίγο πίσω, στους δικούς μου δασκάλους, είτε αυτοί ήταν στο δημοτικό, το γυμνάσιο ή το λύκειο. Όλους τους θυμάμαι με αγάπη, λίγους όμως με λίγη περισσότερη. Γιατί ένιωθες, από τη στιγμή που θα έμπαιναν μέσα στην αίθουσα ότι βρίσκονταν σε εκείνο το πόσο, όχι γιατί δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν, ούτε γιατί τα χρήματα ήταν ο μόνος σκοπός που ακολούθησαν το επάγγελμα αυτό. Αντ’ αυτού ένιωθες πως νοιάζονται για τους μαθητές τους, πως θέλουν, ακόμη και τα γράμματα να μην «έπαιρναν», κάτι να τους μεταδώσουν, κάτι που θα τους ήταν χρήσιμο για την πορεία της ζωής τους.
Ήταν οι καθηγητές που δεν τους έβλεπες μόνο την ώρα του μαθήματος. Σε πλησίαζαν και στο διάλειμμα, έμπαιναν στην παρέα και ήθελαν να μάθουν τι ήταν αυτά που μας απασχολούσαν. Άλλοι με χιούμορ, άλλοι πιο αυστηροί, πάντα όμως ανθρώπινοι. Ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που έβλεπαν ότι δεν έχεις και πολύ όρεξη με τα μαθήματα, ότι δεν σε ενδιαφέρει τόσο το σχολείο και έψαχναν να βρουν σε τι πράγμα μπορεί να είσαι καλός για να καταφέρουν να σε καθοδηγήσουν προς τα εκεί. Πραγματικά χαίρομαι που βρέθηκαν στο δρόμο μου τέτοιοι δάσκαλοι, ήμασταν πραγματικά τυχεροί που συναντηθήκαμε με ανθρώπους που δεν βαριόντουσαν να διδάξουν, που είχαν υπομονή (μεγάλη ομολογουμένως), που δεν τους είδαμε ποτέ να βγαίνουν εκτός εαυτού, που ακόμη και σήμερα να τους συναντήσουμε έξω θα μας θυμούνται με το μικρό μας όνομα, που για να τους θυμόμαστε κι εμείς μέχρι σήμερα και να νιώθουμε ευλογημένοι που πέρασαν από τη ζωή μας, σίγουρα κάτι καλό έχουν κάνει.
Προφανώς η όλη κατάσταση που έχει επηρεάσει όλα τα επαγγέλματα έχει «χτυπήσει» και τον εκπαιδευτικό κλάδο. Λογικό να υπάρχουν και εκεί προβλήματα, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να βιώνουν και αυτοί αλλαγές στις ζωές τους, χαίρομαι όμως να γνωρίζω γονείς, όχι σαν τις παραπονεμένες γυναίκες, που μου λένε ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που διδάσκουν στα παιδιά μας με ζήλο, επιμονή, υπομονή και μεράκι. Πραγματικά το εύχομαι…
