Κάθε μέρα, αν ανοίξεις την εφημερίδα, αγαπημένε μου αναγνώστη, θα δεις ότι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας. Άλλοι πιο νέοι, άλλοι πλήρης ημερών, είτε αιφνίδια, είτε λόγω ηλικίας, πεθαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος είναι ένα θέμα που μας απασχολεί όλους. Πολλοί τον φοβούνται, άλλοι πάλι καθόλου. Πολλοί τον σκέφτονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, λες και θα μπορέσουν να το αποφύγουν, άλλοι πάλι εύχονται να έχουν έναν ήρεμο θάνατο, εκεί που κοιμούνται.
Έλα όμως που δεν είναι στο χέρι του καθένα μας να επιλέξει που και πως θα τον βρει ο θάνατος. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι θα μας βρει. Κατά καιρούς, έχω παρακολουθήσει διάφορες εκπομπές στις οποίες παρουσιάζονται θέματα που έχουν να κάνουν με το θάνατο και τις φοβίες που παρουσιάζουν οι άνθρωποι και νομίζω ότι είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολύ. Τι θέλεις; Τραγούδια; Βιβλία; Ποιήματα; Θρησκείες; Παντού κάποιος θα μιλάω για τον θάνατο. Είτε αυτός είναι βιολογικός, είτε ο θάνατος μιας σχέσης, ενός έρωτα, μιας αγάπης, μια φιλίας. Διαβάζω, αγαπημένε μου ότι ο Πλάτωνας δε δίστασε να δώσει τον ορισμό της φιλοσοφίας ως «μία μελέτη επάνω στο δικό μας θάνατο».
Ο Επίκουρος πάλι απέρριπτε τη μετά θάνατον ζωή και μας συμβούλευε να μην τον φοβόμαστε διότι όταν εμείς ζούμε εκείνος είναι μακριά από εμάς και όταν εκείνος έρθει εμείς δε θα είμαστε εκεί, ενώ ο Σωκράτης πίστευε στην αθανασία της ψυχής και δε φοβήθηκε να πιει το ξακουστό κώνειο. Ο Σοπενχάουερ χαρακτήριζε το θάνατο ως μία λύτρωση από μία ζωή γεμάτη έγνοιες, πίκρες και βάσανα. Θα μου πεις, και προφανώς έτσι είναι, ο κάθε ένας από εμάς πιστεύει σε διαφορετικά πράγματα από τα οποία μπορεί να αντλεί δύναμη και πίστη. Και μεταξύ μας, νομίζω ότι κανένας θάνατος δεν θα έπρεπε να μας φοβίζει, παρά μόνο πως θα ζήσουμε μια ζωή που δεν θα μας γεμίζει. Μήπως διαφωνείς; Εμένα αυτό είναι που με τρομάζει, να σου πω τη αλήθεια. Το γεγονός να μην μπορώ να απολαύσω το δώρο της κάθε ημέρας.
Να μην μπορώ να κάνω τα πράγματα που μου αρέσουν, την ώρα που θα θέλω, με τους ανθρώπους που θα έχω επιλέξει. Να μην μπορώ να ομορφύνω τη ζωή μου, κατά πως έχω ονειρευτεί εγώ. Αυτό φοβάμαι. Να μην καταλάβω ποιο είναι τελικά το νόημα αυτής της ζωής, μέσα στην οποία, για κάποιο λόγο, δεν θα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Είμαστε τόσο τυχεροί, αγαπημένε μου που γεννηθήκαμε, που ζούμε και αναπνέουμε και κάθε μέρα μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε τη σκηνή της ζωής μας. Υπάρχει λοιπόν λόγος να φοβόμαστε, παρά μόνο να μην ζήσουμε μια ανεπαρκή ζωή;
