Κάθε μέρα ο δρόμος με φέρνει να περνάω μπροστά από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Κοιτάζω τους φοιτητές που εκείνη την ώρα πηγαίνουν για το μάθημα τους. Άλλοι χαμογελαστοί, αεράτοι, άλλοι πιο σκυθρωποί. Προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα πως ήμουν εγώ φοιτήτρια. Πάντως σίγουρα το πώς διάλεξα να περάσω εγώ την φοιτητική μου ζωή και πως βλέπω να την περνάνε τώρα οι φοιτητές, δεν έχει καμία σχέση. Αν είχα να επιλέξω κάτι διαφορετικό από ότι τότε, νομίζω ότι θα διάλεγα να κάνω κι εγώ όλη μέρα βόλτες.
Να γυρίζω από καφετέρια σε καφετέρια. Να ξενυχτάω. Να πίνω ρακές, να βγαίνω στα τσιπουράδικα μέρα παρά μέρα. Να μην αφήνω ταινία για ταινία που να μην πηγαίνω να βλέπω στον κινηματογράφο. Αντί να μαγειρεύω, να έκανα delivery. Και όταν μετά από αυτά θα μου έμενε κανένα ευρώ στην τσέπη, να κερνούσα κι από ένα ποτό τους φίλους μου. Θα μου πεις κάποτε ήταν έτσι η φοιτητική ζωή. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.
Γιατί τώρα, που τα οικονομικά των νοικοκυριών δεν είναι και πάνω στο άνθος του, δεν λες και ότι η φοιτητική ζωή σημαίνει οπωσδήποτε ελευθερία κινήσεων, τουλάχιστον σε ότι αφορά το κομμάτι «πορτοφόλι». Σε δραχμές τότε, δεν μπορώ να θυμηθώ πόσα χρήματα μπορεί να μου έδιναν οι γονείς μου για να μπορέσω να περάσω ένα μήνα. Λογικά τώρα, σε εποχή οικονομικής κρίσης, το όποιο ποσό θα είναι κάπως «μαζεμένο». Θυμάμαι πόσο χαρούμενη ήμουν όταν είχα χρήματα στο πορτοφόλι μου όμως. Ευτυχισμένη πραγματικά.
Και κάθε φορά που έπαιρνα κάποια χρήματα, η ίδια προτροπή στον εαυτό μου. Να μην φτάσει το τέλος του μήνα και να με βρει άφραγκη. Πράγμα που ποτέ νομίζω δεν τήρησα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που με είχε πιάσει μια τσιγκουνιά και σπαταλούσα μόνο για τα εντελώς απαραίτητα. Σαν τώρα θυμάμαι τις στιγμές που έμενα από λεφτά και μπορεί και για μια εβδομάδα να την βγάζαμε στο σπίτι με μακαρόνια, πατατάκια, άντε και κανένα τοστ. Στιγμές που δεν υπήρχε ρευστό για καμιά βόλτα και αναγκαστικά έπρεπε να μείνεις σπίτι, να δεις κανένα σήριαλ, εκείνο με τον παππά που αμάρτησε ήταν τότε στα φόρτε του, και να κάνεις καμιά προσευχή μπας και δεήσουν οι γονείς σου και καταλάβουν ότι έχεις λυσσάξει στην πείνα και σου στείλουν μια ώρα αρχύτερα κάποια χρήματα για να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα.
Πάντως, όσες δυσκολίες κι αν είχαμε αντιμετωπίσει ως φοιτητές, κι ακόμη ίσως να αντιμετωπίζουν τα σημερινά παιδιά, νομίζω ότι καλύτερες στιγμές ξεγνοιασιάς από εκείνες δεν νομίζω να έρθουν πάλι. Τι κρίμα που τότε δεν είχαμε το μυαλό να το συνειδητοποιήσουμε και να το χαρούμε αναλόγως.
