Ήρθε ένα ζευγάρι τις προάλλες στην εφημερίδα. Ενδιαφέρονταν να βάλουν αναγγελία γάμου, αφού σε λίγο καιρό πρόκειται να παντρευτούν. Νέα παιδιά, μέσα στο άγχος όμως. Προσπαθώντας να τους διώξω για λίγο το στρες, αστειευόμουν μαζί τους. Εκείνοι όμως έδειχναν απόλυτα «χαμένοι» μέσα στο χάος των διαδικασιών, που νομίζω πως σημασία δεν μου έδωσαν. Όση ώρα έγραφα εγώ τα στοιχεία τους για την αναγγελία, τους άκουγα να μιλάνε για προσκλητήρια, ήθελαν να αρχίσουν να ψάχνουν για μπομπονιέρες, για κοστούμι και νυφικό. Ατέλειωτο γαμήλιο χάος στο κεφάλι τους. Φεύγοντας, τους έδωσα μια συμβουλή. Να χαρούν την όλη διαδικασία, την προετοιμασία της μεγάλης αυτής γιορτής για την ζωή τους και να μην σπαταλάνε άδικα την ενέργεια και την καλή τους διάθεση για διαδικαστικά θέματα.
Γιατί ο χρόνος κυλά γρήγορα και δεν καταλαβαίνεις πως από εκεί που έψαχνες χώρο δεξίωσης και τι λουλούδια θα κρατήσεις για την ανθοδέσμη σου, βρίσκεσαι να ακούς στην εκκλησία το «αρραβωνίζεται ο δούλος…». Έδειξαν να κατανοούν αυτό που τους έλεγα κι έφυγαν, τρέχοντας προς τη Μητρόπολη για να κάνουν τα υπόλοιπα χαρτιά τους. Έχουν έρθει ζευγάρια και ζευγάρια από την εφημερίδα. Άλλα όντως ερωτευμένα, άλλα απλά συνειδητοποιημένα, άλλα πάλι σαν να μην το ήθελαν κιόλας πολύ. Όχι προφανώς γιατί δεν αγαπούσαν το έτερον τους ήμισυ, αλλά να που τα έφερε έτσι η ζωή και έπρεπε να βάλουν στεφάνι, κι ας μην ήταν στις προτεραιότητες τους.
Θα μου πεις τότε γιατί να το κάνουν, αφού δεν πιστεύουν στον θεσμό του γάμου. Αυτό το γνωρίζουν εκείνοι καλύτερα και δεν θα τους κρίνουμε εμείς γι αυτό. Εκεί που ήθελα να καταλήξω, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι στο γεγονός ότι αν δεν είσαι απόλυτα σίγουρος γι αυτό που πας να κάνεις, καλύτερα να μην το κάνεις. Και τι εννοώ. Δεν φτιάχτηκαν όλοι οι άνθρωποι για να «δένονται» με τα δεσμά του γάμου. Δεν γεννήθηκαν άπαντες για να φορέσουν νυφικό και κοστούμι και να δώσουν ραντεβού στην εκκλησία, ούτε να ανταλλάξουν όρκους αιώνιας πίστης. Υπάρχουν και έρωτες που δεν φόρεσαν ποτέ νυφικό και νομίζω ότι κι αυτοί είναι που ήταν πιο πολύ επί της ουσίας και κράτησαν και περισσότερο. Χαίρομαι που εκεί έξω υπάρχουν συνειδητοποιημένοι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε γαμήλιες τελετές, αλλά που δίνουν αιώνιους όρκους πίστης κι αφοσίωσης σε καθημερινή βάση και με πράξεις. Που κανένα πιστοποιητικό, κανένα χαρτί δεν θα είναι ικανό να υπερβεί την αγάπη και το νοιάξιμο που νιώθουν για το άλλο τους μισό. Που η σχέση τους είναι τόσο δυνατή, που κανένα δημαρχείο, καμία εκκλησία δεν θα την κάνει πιο ισχυρή. Που η σχέση τους ξέρουν ότι δεν θα στεριώσει επειδή κάποιος μπορεί να τους πετάξει ρύζι, αλλά επειδή κι οι δυο τους έχουν βάλει γερά θεμέλια, έτσι ώστε αυτό που έχουν να κρατήσει για πάντα. Μεγάλο πράγμα να μην συμβιβάζεσαι και να μην ακολουθείς την πεπατημένη τελικά, επειδή κάποιος θέλει να στο επιβάλει.
