Το ίδιο συναίσθημα και πάλι. Να μην ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Τι να πεις. Το ίδιο είχα ξανανιώσει το καλοκαίρι του 2014, όταν στο πένθος βυθίζονταν Ριζόμυλος και Βελεστίνο, με το χαμό σε τροχαίο τριών νέων παιδιών. Και τότε δεν ήξερα τι να πω. Το μυαλό μου σκεφτόταν διαρκώς, αλλά λέξη δεν μπορούσα να εκφράσω. Γιατί ήταν τόσα πολλά και μπερδεμένα τα συναισθήματα, που έβγαιναν σε σιωπή. Κάπως έτσι νιώθω και τώρα. Που τα μάτια μου έχουν γεμίσει από καμένες εικόνες. Πόσο μαύρο και στάχτη να αντέξει το βλέμμα;
Πόσο να αντέξει η καρδιά να ακούει τον αριθμό των ανθρώπων που κάηκαν να ανεβαίνει; Πώς να μπορέσεις να βγάλεις από το μυαλό σου αυτούς που ψάχνουν για τους αγνοούμενους συγγενείς και φίλους τους μέσα στα αποκαΐδια; Όχι. Αυτό δεν είναι εθνική τραγωδία. Θα πρέπει να βρεθεί μια λέξη διαφορετική. Που να περικλείει μέσα της όλο τον πόνο, την αγανάκτηση, το κλάμα, την οργή.
Που να κρύβει μέσα την όλα τα δάκρυα που έχουν χυθεί από τους Έλληνες δυο μέρες τώρα για τις ιστορίες των ανθρώπων που γίνονται γνωστές ώρα με την ώρα, για τις οικογένειες που εγκλωβίστηκαν σε χωράφια και κάηκαν αγκαλιασμένοι, για τις περιουσίες, κόποι ίσως χρόνων και δουλειάς, που από την μια στιγμή στην άλλη έγιναν όλα στάχτη. Διαβάζω σχόλια από χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιοι βρήκαν αφορμή για να πούνε τις πολιτικές τους αηδίες, άλλοι έριξαν το ανάθεμα σε πυροσβέστες γιατί δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, άλλοι θεωρούν υπεύθυνη την κυβέρνηση και τον Τσίπρα.
Πως καταφέρνουμε κάθε φορά να χάνουμε την ουσία. Γιατί η ουσία αυτή τη στιγμή δεν είναι κανένας Τσίπρας και κανένας Μητσοτάκης. Η ουσία είναι ο άνθρωπος. Όλοι αυτοί που από τη μια στιγμή στην άλλη ξεσπιτώθηκαν. Που είδαν τα σπίτια τους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός και να μην μπορούν να αντιδράσουν. Που στην προσπάθεια τους να σώσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειες του μπήκαν σε ένα αμάξι και τους βρήκε εκεί το φριχτό τέλος. Σε αυτούς που πήδηξαν στη θάλασσα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθούν.
Σε εκείνους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Σε αυτούς που τώρα χρειάζονται την βοήθεια μας για να μπορέσουν να βρουν και πάλι την κανονικότητα τους. Αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, τουλάχιστον αν σωπάσουμε. Ας μην πούμε τίποτα. Ας μην κάνουμε τους έξυπνους, δεν ενδείκνυται η περίπτωση.
25 από τους 50 μέχρι στιγμής συνανθρώπους μας βρέθηκαν καμένοι, αλλά αγκαλιασμένοι. Το πιστεύεις; Αυτό θα κρατήσω εγώ. Ότι στα δύσκολα μόνο μια ανοιχτή αγκαλιά χρειάζεται. Μόνο αυτή μπορεί να απαλύνει τον πόνο, κι είναι τόσο μεγάλος αυτή τη στιγμή.
