Χαίρομαι που μέσα από τα κείμενα μου σε προβληματίζω, αγαπημένε μου αναγνώστη. Με αφορμή το χθεσινό μου άρθρο, μου τηλεφώνησε μια κυρία για να μου πει ότι μάλλον τυχαίο ήταν που είδα τον κόσμο ξανά να χαμογελά εκεί έξω. Σύμφωνα με τη δική της άποψη, ο κόσμος εξακολουθεί να παραμένει σκυθρωπός και λυπημένος. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί στο παράλληλο σύμπαν που διατηρώ στο μυαλό μου, να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο αισιόδοξα απ’ ότι πραγματικά είναι. Δεν έχω βάλει παρωπίδες. Προφανώς και βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου.
Κι αυτό που βλέπω προφανώς και δεν μπορεί να μου αρέσει. Εκεί έξω επικρατεί μια τρέλα. Τα μυαλά μας δεν λες ότι βρίσκονται και στην καλύτερη κατάσταση. Άπαντες είμαστε ταραγμένοι. Όλοι είμαστε φοβισμένοι. Τρομοκρατημένοι. Αγχωμένοι. Στεναχωρημένοι. Νευρικοί. Ίσως όλα αυτά να συμβαίνουν γιατί από πουθενά δεν προκύπτει ότι σύντομα θα ανταμώσουμε και πάλι με την ελπίδα.
Μου έλεγε χαρακτηριστικά η κυρία που μου τηλεφώνησε, πως προχθές στην λαϊκή που πήγε μόνο σκεφτικούς ανθρώπους έβλεπε, με το βλέμμα κάτω στο δρόμο, λες και όλοι κάτι να έψαχναν. Ίσως και να έψαχναν, σκέφτηκα από μέσα μου. Ίσως να ψάχνουν το χαμένο τους χαμόγελο. Ίσως να ψάχνουν την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Ίσως να ψάχνουν την ανθρωπιά και το κοινωνικό πρόσωπο που εκλείπει στις μέρες μας. Στο έχω γράψει και παλιότερα, ότι θα ήθελα να μπορώ να βρεθώ για λίγο στο μυαλό όλων αυτών των ανθρώπων. Να δω τι είναι αυτό που τους «τρώει».
Τι τους βασανίζει και δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια. Τι τους αγχώνει και χάνουν τις πολύτιμες στιγμές τους, κλεισμένοι σε ένα γραφείο σκεφτόμενοι τι μπορούν να κάνουν για να λύσουν τα προβλήματα τους. Εκεί που έχω καταλήξει πάντως, έχοντας ακούσει άπειρες ιστορίες, απόψεις, συμμετέχοντας σε συζητήσεις, είναι πως το μοναδικό όπλο που έχουμε στα χέρια μας είναι ένα και μοναδικό, αγαπημένε μου. Και δεν είναι άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό και το πώς σκεφτόμαστε. Το μυαλό μας δηλαδή. Ας σκεφτούμε λοιπόν κι ας μην κάνουμε πίσω. Ας σηκώσουμε το ανάστημα μας. Ας ξυπνήσουμε. Το θέμα δεν είναι να μπορείς να περπατάς όταν ο καιρός είναι με το μέρος σου.
Οι αντοχές ενός ανθρώπου φαίνονται όταν όλα πηγαίνουν κόντρα. Ας κοντραριστούμε λοιπόν. Κόντρα σε όλα αυτά που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Κόντρα στα σχέδια που κάνουν όλοι αυτοί για εμάς, χωρίς εμάς. Αν είμαστε όλοι μαζί, μόνο κερδισμένοι θα είμαστε. Ας διώξουμε ότι μίζερο και ανασφαλές κουβαλάμε ο καθένας μέσα του και ας ξεκινήσουμε στο δρόμο προς τη δημιουργία για κάτι καλύτερο. Έχουμε μάθει να παλεύουμε. Έχουμε μάθει να μη σταματάμε. Έχουμε μάθει να δουλεύουμε. Έχουμε μάθει να μη σταματάμε ποτέ. Τα εμπόδια μπορούμε να τα προσπεράσουμε, αρκεί να είμαστε μαζί. Τι λες;
