Άθελα μου, άκουσα την συζήτηση που είχε ένας πατέρας με τον γιο του, ο οποίος είχε στα χέρια του εφημερίδα με μικρές αγγελίες. Έλεγε λοιπόν με παράπονο στον πατέρα του ότι οι περισσότερες αγγελίες αφορούν άτομα τα οποία για να προσληφθούν θα πρέπει να διαθέτουν προϋπηρεσία. Ο συγκεκριμένος νέος ήταν φανερό απογοητευμένος. Προφανώς και δεν θα είναι ο μόνος. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως και γιατί έχουμε αναγάγει τον κριτήριο της προϋπηρεσίας τόσο σημαντικό, κι όχι για παράδειγμα το πόσο δημιουργικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ή αποτελεσματικός στην εργασία του. Βλέπω νέα παιδιά να παλεύουν να μπουν σε μια σχολή της αρεσκείας τους.
Έχουν όνειρα, φιλοδοξίες. Θέλουν να πετύχουν, να ακολουθήσουν το επάγγελμα που λέει η καρδιά τους. Κι όλα αυτά προφανώς, χωρίς να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως μόλις καταφέρουν και ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και βγουν στην αγορά εργασίας, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον όρο «προϋπηρεσία» και λογικό να σκέφτονται «μα εγώ πως θα αποκτήσω προϋπηρεσία, αν κάποιος δεν μου δώσει την ευκαιρία να αρχίσω να εργάζομαι». Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι πολλοί εκείνοι οι εργοδότες που θα ανοίξουν διάπλατα τις δουλειές τους και θα προσλάβουν κάποιον που τώρα ξεκινάει να εργάζεται.
Από την άλλη, διαβάζω πως σύμφωνα με στοιχεία στη χώρα μας υπάρχουν πάνω από 700.000 νέοι που αναζητούν και δεν βρίσκουν εργασία. Σοκαρίστηκες από τον αριθμό; Νομίζω ότι αυτό δεν είναι αυτό που πρέπει τόσο να μας προβληματίσει, όσο το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι νέοι δεν είναι απλοί απόφοιτοι Λυκείου. Είναι παιδιά που έχουν βγάλει ΑΕΙ, που έχουν βγει στο εξωτερικό και έχουν κάποιο μεταπτυχιακό. Αυτά τα παιδιά λοιπόν, αποκλείονται γιατί δεν έχουν προϋπηρεσία; Δεν είναι τραγικό;
Πόσο μάλλον όταν βλέπεις ότι διαθέτουν στοιχεία στο χαρακτήρα τους, όπως η όρεξη για δουλειά. Πες μου. Δεν σου έχει τύχει να μπεις σε οποιοδήποτε εργασιακό χώρο και να έρθεις αντιμέτωπος με εργαζόμενους που εμφανώς βαριούνται που ζουν, πόσο μάλλον να σε εξυπηρετήσουν; Νιώθεις ότι κάποιος με το ζόρι τους έβαλε πίσω από ένα γραφείο και τους είπε «δούλεψε». Ε, αυτή είναι η διαφορά με τη σημερινή γενιά. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που «διψάνε» να δουλέψουν και απογοητεύονται όταν βλέπουν κλειστές, εργασιακές πόρτες.
Που έχουν ιδέες, που διαθέτουν γνώσεις που μπορούν να εξελίξουν μια επιχείρηση. Που με τη νεανικότητα τους, το πνεύμα τους και τις εναλλακτικές τους λύσεις μπορούν να αποδώσουν καλύτερα. Τα νέα παιδιά διαθέτουν σπουδαία μυαλά για να τα αφήνουμε να μεταναστεύουν και μετά εκφράζουμε τη λύπη μας που φεύγουν. Μπορούμε να τα κρατήσουμε, να τα εμπιστευτούμε, να τους δώσουμε την ευκαιρία που τους αξίζει, να τους στηρίξουμε. Η προϋπηρεσία δεν κάνει τον άνθρωπο, ούτε τον εργαζόμενο. Γι αυτό δώστε ευκαιρίες. Το αξίζουν.
