Ακούω πολύ συχνά τελευταία, αγαπημένε μου αναγνώστη, ανθρώπους να «πέφτουν» από τα σύννεφα από συμπεριφορές τρίτων με τους οποίους συναναστρέφονται. Υποστηρίζουν, πως άλλον άνθρωπο γνώρισαν κι άλλος άνθρωπος τους προέκυψε. Και εντάξει, να δεχτώ πως μπορεί σε μικρότερη ηλικία, κάποιος να μπορέσει να καταφέρει να σε ξεγελάσει. Να σου δείξει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Είναι δυνατόν όμως αυτό να συμβαίνει και σε μια μεγαλύτερη ηλικία; Αν με ρωτάς, τουλάχιστον δεν θα πρέπει να συμβαίνει. Γιατί ο άνθρωπος από την αρχή θα δείξει αυτό που είναι. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ότι ο άλλος ήταν καλός «ηθοποιός» και κρυβόταν ή θέλησε να σε παραπλανήσει.
Αν έχεις ανοιχτά αυτιά και μάτια βλέπεις, και όταν δεν βλέπεις ή εθελοτυφλείς, τότε είναι που την πατάς. Υπάρχουν όντως εκεί έξω άνθρωποι, που για τους δικούς τους λόγους επιλέγουν να αποκρύψουν κομμάτια του χαρακτήρα τους, στην προσπάθεια τους να γίνουν σε κάποιους αρεστοί. Μη με ρωτάς γιατί κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο, απάντηση δεν έχω, η επιστήμη νομίζω πρέπει να δώσει τις απαντήσεις της. Εκείνο που με θυμώνει, είναι το γεγονός ότι ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους, ενώ στην ουσία δική μας είναι. Γιατί αρεσκόμαστε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Και γι αυτή τη συμπεριφορά μας, η επιστήμη θα πρέπει να επιληφθεί, γιατί μου είναι αδιανόητο και με προβληματίζει πολύ όταν βλέπω ανθρώπους να κλείνουν μάτια και αυτιά μπροστά σε συμπεριφορές. Κανείς μας δεν είναι χαζός, οπότε είναι σίγουρο ότι αντιλαμβάνεται τη συμπεριφορά ενός τρίτου. Τον τρόπο που σκέφτεται, που δρα στην κοινωνία, τα πιστεύω του. Δεν μπορώ για παράδειγμα να μην καταλάβω ότι κάποιος είναι φασίστας, όταν σε μια συζήτηση ξεκινά τη φράση του «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά οι πρόσφυγες».
Μην τρελαθούμε τελείως. Ούτε όταν κάποιος συμπεριφέρεται σε κάποιον που τον θεωρεί υποδεέστερο του, για παράδειγμα ένα γκαρσόνι, και του μιλάει απαξιωτικά, πως δεν δείχνει κομμάτι του χαρακτήρα του. Σου έφερα ως παράδειγμα ίσως κάποια ακραία παραδείγματα, αλλά είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις αγαπημένε μου τι θέλω να σου πω. Όλα τα «πιάνει» το ραντάρ μας, όλα τα καταλαβαίνουμε. Αλλά κάνουμε πως δεν. Δεν ξέρω, μήπως θεωρούμε ότι μπορούμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα ενός άλλου χαρακτήρα; Μήπως λέμε ότι ίσως να παρεξηγήσαμε καταστάσεις; Το θέμα είναι ότι όταν φας τη σφαλιάρα και αρχίζεις να βλέπεις τα πράγματα και τα πρόσωπα με μια πιο καθαρή ματιά, απορείς με τον ίδιο σου τον εαυτό πως αυτά που ήταν εμφανή μπροστά σου, δεν σε πείραζαν. Αν με ρωτάς, το ένστικτο σου να ακούς, αυτό δεν λαθεύει ποτέ. Ίσως μάλιστα αν του δίναμε περισσότερη σημασία, όταν μας μιλούσε, να αποφεύγαμε τις «πτώσεις» και τη συναναστροφή με τους λάθους τελικά ανθρώπους.
