Σαν όνειρο, ακούς το ρολόι να χτυπάει. Αναρωτιέσαι πότε πήγε κιόλας η ώρα να ξυπνήσεις. Είναι τόσο εκνευριστικός ο θόρυβος που κάνει που σε αναγκάζει για να πάψεις να το ακούς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου. Με τα χίλια ζόρια συγκρατήθηκες για να μην το πετάξεις στον τοίχο και να το ξεφορτωθείς μια και καλή. Σηκώνεσαι λοιπόν «μέσα στην τρελή χαρά» και προσπαθείς να ετοιμαστείς για να πας στην δουλειά, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εν τω μεταξύ, την ώρα που πας να βάλεις τα παπούτσια σου, ταυτόχρονα ψάχνεις τα ακουστικά του κινητού σου, που κάθε φορά σε πιλατεύουν τόσο να τα βρεις. Βάζεις τα δυνατά σου και τρέχεις όσο πιο γρήγορα γίνεται για να φτάσεις στο γραφείο. Έλα όμως που το λεωφορείο δεν έχει την δική σου κάψα να φτάσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται και καθυστερεί.
Ποιος ακούει το αφεντικό, σκέφτεσαι από μέσα σου, και ήδη ακούς τις κατσάδες στα αυτιά σου. Φτάνεις, δουλεύεις, επιστρέψεις στο σπίτι σου εξουθενωμένος, χωρίς να θέλεις να μιλήσεις σε άνθρωπο. Μέχρι την στιγμή που κάποιος στο σπίτι θα σε ρωτήσει «πως ήταν σήμερα η μέρα» και τότε είναι που θα αφήσεις να ξεχυθούν από μέσα όλα όσα βίωσες σε μια μέρα, και σίγουρα δεν είναι λίγα. Αρχίζεις να μιλάς ακατάπαυστα, να φωνάζεις, να αναφέρεσαι σε πράγματα και γεγονότα που ο συνομιλητής σου δεν έχει ιδέα για τι μιλάς, να κουνάς χέρια και πόδια, κι όλα αυτά ως απάντηση σε ένα «πως ήταν η μέρα σου σήμερα». Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως όλοι μας είμαστε θυμωμένοι. Για διαφορετικούς ή για παρόμοιους ίσως λόγους ο καθένας. Ρίξε μια ματιά σου γύρω σου και δες πόσοι άνθρωποι αυτή την ώρα ξεφυσούν.
Κι όσο εκείνοι ξεφυσούν, τόσο φουσκώνει το μπαλόνι της οργής που κρύβουν μέσα του. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα σκάσει αυτό το μπαλόνι και τότε τρομάζεις ακόμη κι εσύ ο ίδιος από τον θόρυβο και από την δύναμη που έκρυβε μέσα του. Είναι σοφό αυτό που λέγεται, πως το να θυμώσει κάποιος είναι το μόνο εύκολο. Το να θυμώσει όμως με τον σωστό άνθρωπο, τη σωστή ώρα, για τον σωστό λόγο και με τον σωστό τρόπο είναι άλλου παππά Ευαγγέλιο και προφανώς αρκετά δύσκολο. Ίσως αν δεν κάναμε τόσες παραχωρήσεις, ίσως αν δεν δεχόμασταν αμάσητα όλα όσα οι γύρω μας λένε, ίσως αν δεν φοβόμασταν, ίσως αν διεκδικούσαμε, ίσως αν δεν αφήναμε κανέναν να μας «μειώσει», ίσως αυτός ο θυμός μας να ήταν απειροελάχιστος. Κρίμα δεν είναι να δηλητηριάζουμε μόνοι το μέσα μας; Ας μην αφήνουμε κανέναν να παίζει με την νοημοσύνη και τα νεύρα μας. Υπάρχουν και όρια κι αυτά μόνο εμείς μπορούμε να τα θέσουμε. Ίσως έτσι το επόμενο «μπαμ» να μην κάνει τόσο θόρυβο.
