Από μικρή ηλικία, μαθαίνουμε ότι για να πετύχει κάποιος στη ζωή του χρειάζεται να έχει και τα απαραίτητα εφόδια. Οι γονείς προσπαθούν από τη πλευρά τους για να προσφέρουν ότι καλύτερο. Πηγαίνουμε στο σχολείο, μετά στο Πανεπιστήμιο, ή σε κάποια ιδιωτική σχολή. Οι περισσότεροι επιλέγουν μέσα από τις Πανελλήνιες να πετύχουν στη σχολή που επιθυμούν, με σκοπό να ακολουθήσουν το επάγγελμα που αγαπούν.
Πολλοί είναι οι τυχεροί που το καταφέρνουν. Και λέω τυχεροί, γιατί δεν μπαίνουν στη διαδικασία επηρεασμού από τους γονείς τους για το τι θα κάνουν. Μόλις λοιπόν κάποιος τελειώσει τη σχολή του και πάρει στα χέρια του το πτυχίο, που για χρόνια κόπιασε διαβάζοντας, αρχίζει να ψάχνει για δουλειά. Ξέρω, άρχισες ήδη να γελάς, αγαπημένε μου αναγνώστη. Η αλήθεια είναι πως το θέμα «δουλειά» στις μέρες μας είναι σαν να ψάχνεις να βρεις ψύλλους στα άχυρα.
Τι και αν περίμενες πως ο αγώνας που έκανες για χρόνια θα αποζημιωθεί και με το παραπάνω, βρίσκοντας μια δουλειά; Η πρώτη απογοήτευση έρχεται όταν καλείσαι να πας να δώσεις συνέντευξη και ενημερώνεσαι από τον εργοδότη, πως ένα πτυχίο ίσον κανέναν. Η αλήθεια είναι ότι άτομα με πάνω από τρία πτυχία δεν μπορούν να βρουν εργασία, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος εκεί έξω και τα μεταπτυχιακά δίνουν και παίρνουν. Τι να κάνεις λοιπόν. Αρχίζεις να ψάχνεσαι. Πάλι διάβασμα, κι άλλα χρήματα για να πάρεις ακόμη ένα χαρτί που θα πιστοποιεί ότι για ακόμη μια φορά κόπιασες. Και ξεκινά πάλι το…ταξίδι σου για την έξοδο στις…αγορές εργασίας.
Νιώθεις πιο σίγουρος ότι αυτή τη φορά κάποια δουλειά θα καταφέρεις να εξασφαλίσεις. Πως οι κόποι σου θα δικαιωθούν. Πως θα μπορέσεις να εργαστείς, έστω και κάπου που δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελες εξ’ αρχής να κάνεις. Και κάπου εδώ αρχίζει ένα μεγάλο θέμα. Ότι θα μπεις στη διαδικασία να κάνεις κάτι που δεν θέλεις, επειδή πρέπει να ζήσεις τον εαυτό σου και την οικογένεια σου.
Πως θα εργαστείς κάπου επειδή πρέπει, κι όχι από αγάπη ή μεράκι. Πως θα αναγκαστείς να ξυπνάς κάθε μέρα, όχι από χαρά επειδή θα κάνεις κάτι δημιουργικό, που σε εκφράζει, αλλά από ανάγκη επειδή έχεις συμβιβαστεί με κάτι που δεν σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά πρέπει γιατί τα χρήματα είναι καλά. Και σκέφτομαι, ότι καλές είναι οι γνώσεις και τα πτυχία, βλέπω όμως γύρω μου και περιπτώσεις ανθρώπων που ποτέ δεν ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, κι όμως μια χαρά τα κατάφεραν στη ζωή τους.
Μιλάω για τους αυτοδημιούργητους, εκείνους που έκαναν τη δική τους επιχείρηση από τα μηδέν, που πέτυχαν, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα εφόδια και γνώσεις. Είχαν όμως κάτι πιο σημαντικό. Ταλέντο και αγάπη προς το αντικείμενο της εργασίας που θέλησαν να ακολουθήσουν. Με πτυχίο ή όχι λοιπόν, σημασία για μένα έχει να κάνεις κάτι που αγαπάς.
Γιατί δουλειά χωρίς πάθος και μεράκι, μόνο βασανιστήριο μπορεί να είναι. Έστω κι αν τα λεφτά είναι πολλά…
