Λίγα μελομακάρονα, καφές και τζάκι, κάνοντας όμορφες σκέψεις για τη νέα χρονιά που μόλις ξεκίνησε. Εύχεσαι να είναι τόσο γλυκιά, όσο και το γλυκό που απολαμβάνεις. Κι όμως κάτι μέσα σου δεν σε αφήνει να χαρείς με την ψυχή σου. Θυμάσαι που χθες, έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση, παρακολουθούσες όλη αυτή την κατά κοινωνική επιταγή ευτυχία των ημερών. Εκπομπές και παρουσιαστές «λουσμένοι» μέσα στα φώτα και τα λαμπάκια, με υπέροχα ρούχα και μακιγιάζ, τα τραπέζια μπροστά τους όπου τρώνε και πίνουν και χαμογελούν συνεχώς. Θα μου πεις γιορτές είναι, τι ήθελες να κάνουν; Δεν αντιλέγω, προσπαθούν και αυτοί να μεταδώσουν λίγη αισιοδοξία, αλλά με ξενίζει πολύ αυτό που βλέπω.
Νιώθω ότι η εικόνα που έρχεται στα μάτια μου μέσω της τηλεόρασης και η εικόνα που έχω για το τι «σφαγή» γίνεται εκεί έξω, έχει μεγάλη διαφορά. Για ένα μεγάλο ποσοστό τουλάχιστον. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία εκεί έξω, σε αυτό συμφωνούμε νομίζω όλοι. Και είναι κάτι που με στεναχωρεί, να σου πω την αλήθεια. Γιατί οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, με τα προβλήματα, την ανεργία και την ανέχεια, προφανώς και δεν έχουν τα ροδαλά μάγουλα των πρωταγωνιστών στις διαφημίσεις που δεν έχουν αφήσει σούπερ μάρκετ και καταστήματα με είδη δώρων, διαλέγοντας τα δώρα τους. Ούτε πάνω στο τραπέζι τους έχουν όλα τα καλά του κόσμου. Παρατηρώντας λοιπόν όλη αυτή την εικόνα να περνά από μπροστά μου, ναι μεν ήξερα ότι μου αρέσει όλο αυτό το κλίμα, αλλά από την άλλη κατανοούσα πλήρως ότι δεν αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση των εικόνα του ελληνικού λαού σήμερα. Και κάπου εκεί είναι που παίρνεις το τηλεκοντρόλ και κλείνεις την τηλεόραση.
Μόνο που το πρόβλημα εκεί έξω παραμένει το ίδιο. Νιώθεις κάτι να σε πνίγει. Θέλεις να βγεις έξω. Να πάρεις λίγο αέρα. Θέλεις να πας κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που προσφέρουν από το υστέρημα τους για να βοηθήσουν τον διπλανό τους. Και ευτυχώς στο Βόλο, εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που είναι ευαισθητοποιημένοι, που δεν τους ενδιαφέρει μόνο το πώς θα περάσουν οι ίδιοι καλά, που μπορεί ακόμη και να στερηθούν, αλλά θα μοιραστούν ότι έχουν με κάποιον που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνους. Θέλεις να πας να κάτσεις δίπλα σε ανθρώπους που αυτές τις ημέρες είναι μόνοι τους και δεν έχουν ν’ ανταλλάξουν μια ευχή. Θέλεις να πας στα παιδιά ενός ιδρύματος, όχι για να τους δώσεις κάποιο δώρο, αλλά για να τους μεταφέρεις ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Πολύ θα ήθελα φέτος η χρονιά να είναι γεμάτη από αξιοπρέπεια για όλους αυτούς τους ανθρώπους που οι καταστάσεις το έφεραν έτσι και αντιμετωπίζουν προβλήματα. Είμαι σίγουρη όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όσο σε αυτό τον τόπο επικρατεί πάνω απ’ όλα η ανθρωπιά, κανένας συνάνθρωπος μας δεν θα νιώθει μόνος. Καλή χρονιά είπαμε;
