Συχνά ακούω, αγαπημένε μου αναγνώστη, πώς το να διαθέτει κάποιος πολλά πρόσωπα δεν είναι και ότι καλύτερο. Το θεωρούν κάτι σαν ελάττωμα. Όχι μόνο για εκείνον που τα διαθέτει, αλλά και για τους υπόλοιπους γύρω του. Αν με ρωτάς, πολλές φορές έχω «πιάσει» τον εαυτό μου να αλλάζει πρόσωπα στο δευτερόλεπτο. Εκεί που θα είμαι ήρεμη, να νευριάζω. Εκεί που θα είμαι γλυκιά, να βγάζω αρνητισμό. Εκεί που θα κάνω αστεία, να με πιάνει η στραβωμάρα μου. Εκεί που θα πάω να απευθυνθώ σε κάποιον σοβαρά, να κάνω ακριβώς το αντίθετο. Αν με ρωτάς πάλι, δεν βρίσκω τίποτα κακό σε όλο αυτό που σου περιέγραψα. Άνθρωποι δεν είμαστε;
Προφανώς και οι διαθέσεις μας θα ποικίλουν. Κάποιες φορές θα συμπεριφερθείς πιο ήρεμα, άλλες αστειευόμενος, άλλες θα θυμώσεις, άλλες θα είσαι αδιάφορες, άλλες θα γκρινιάξεις. Αν λοιπόν συγκαταλέγεσαι στους ανθρώπους που διαθέτουν πληθώρα προσώπων, που το ξαναλέω σκοπό δεν έχουν να προκαλέσουν κακό σε τρίτους, τότε νομίζω ότι είσαι και στην ευχάριστη θέση να μπορείς να διακρίνεις αυτό το χαρακτηριστικό και στους άλλους γύρω σου. Τι θέλω να πω; Πως μπορείς να αναγνωρίσεις στον απέναντι σου χαρακτηριστικά. Να ξεχωρίσεις αυτά που σου κάνουν, κι αυτά που όχι. Να εκτιμήσεις, να σεβαστείς, να κατανοήσεις αν είναι εντάξει απέναντι σου, αν σε αγαπά ή αν σε έχει προσεγγίσει για να αποκομίσει κάτι από σένα. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως είναι τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί στην καθημερινότητα μας που βιαζόμαστε κι εμείς να βγάλουμε με τη σειρά μας γρήγορα συμπεράσματα.
Γκρινιάζουμε, θυμώνουμε, φωνάζουμε, βγαίνουμε έξω από τα ρούχα μας, που λέμε. Δεν καθόμαστε να μπούμε και στη θέση του άλλου. Να τον δικαιολογήσουμε, γιατί όχι; Το πιο σημαντικό; Δεν ψάχνουμε να βρούμε τι κάναμε εμείς λάθος και κάποιος μας αντιμετώπισε αναλόγως. Γιατί ναι, μη σου κάνει εντύπωση. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Μπορεί κι εμείς να χειριστήκαμε λάθος ένα ζήτημα, μπορεί να παρεξηγήσαμε κάτι. Αν καθόμασταν να σκεφτούμε με καθαρό μυαλό, αν είχαμε την γενναιότητα να αντιμετωπίσουμε κατάματα τον εαυτό μας πρώτα, ίσως τα πράγματα και οι αναμεταξύ μας σχέσεις να ήταν σε καλύτερη φάση. Αν όντως κατανοήσουμε ότι κάποιος δεν μας εκτιμά, ας αναρωτηθούμε γιατί.
Αν νιώθουμε ότι δεν σέβονται την προσπάθεια που κάνουμε, ας αλλάξουμε μοτίβο. Ας δούμε πρώτα και κύρια τι πρέπει εμείς να κάνουμε, αν είμαστε εμείς σωστοί ή λάθος, αν υπάρχει κάτι το οποίο χρήζει βελτίωσης και μετά βλέπουμε. Ξέρεις, το πιο εύκολο στις μέρες μας είναι να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα. Να ρίχνουμε αλλού τις ευθύνες. Ας σηκώσουμε όμως και καμία από αυτές, δεν θα μας πέσει η μέση. Ας κάνουμε κι εμείς ένα βήμα μπροστά. Ένα, δυο, όσα χρειαστούν. Κι αν πάλι από αυτή την προσπάθεια μας δεν βγει τίποτα, τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει.
