Σε λίγες ημέρες πλησιάζει το Πάσχα. Όλοι μας κανονίζουμε για το τι θα κάνουμε, πως θα περάσουμε αυτές τις γιορτινές ημέρες. Προγραμματίζουμε τα ψώνια, τι θα φάμε, τι θα πιούμε. Θα πάρουμε δώρα σε φίλους και γνωστούς. Τέτοιες μέρες λοιπόν, γινόμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι. Συμπονούμε λίγο περισσότερο τον συνάδελφο. Κάνουμε αγαθοεργίες. Θα πάρουμε μια σακούλα με τρόφιμα και θα την δώσουμε σε μια οικογένεια που ξέρουμε ότι αντιμετωπίζει δυσκολίες.
Σκεφτόμουν λοιπόν, πως αν, Χριστούγεννα και Πάσχα, λειτουργούσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ίσως να υπήρχαν γύρω μας λιγότερο δυστυχείς και πεινασμένοι συνάνθρωποι. Με προβληματίζει που μας πιάνουν οι ευαισθησίες μας κάτι τέτοιες μέρες κι αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, το κάνουμε επειδή όντως έχουμε κατανοήσει το πρόβλημα ή γιατί μέσα από μια κίνηση που θα κάνουμε θα νιώσουμε εμείς λίγο καλύτερα, αποτινάζοντας από πάνω μας κάποια ενοχή, θεωρώντας ότι έχουμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στον συνάνθρωπο; Η αλήθεια είναι ότι για τον καθένα από εμάς το ρήμα «προσφέρω» σημαίνει και κάτι διαφορετικό.
Πολλοί από εμάς είμαστε μέλη ενός συλλόγου που σε μηνιαία βάση θα δώσουμε ένα χρηματικό ποσό για κάποιο λόγο. Είτε για οργανώσεις που αφορούν τη διαβίωση και την προστασία παιδιών, είτε κακοποιημένων γυναικών, θέματα που αφορούν όλου μας. Κι έχω ακούσει με καμάρι ορισμένους να αναφέρουν τις αγαθοεργίες που κάνουν. Ίσως σε κάποια άλλη περίπτωση να τους έλεγα μπράβο για το έργο, το χρόνο και το χρήμα που προσφέρουν, αλλά όχι, δεν το κάνω. Κι αυτό γιατί όταν «φωνάζεις» για το καλό που κάνεις, είναι σαν να χάνει λίγο από το θεάρεστο έργο που εξ αρχής είχε στο μυαλό σου να κάνεις. Θα μου πεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κάποιοι βοηθιούνται. Κάποιοι, έστω για λίγες ημέρες, έχουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι τους. Προφανώς κι αυτό ισχύει. Σε έναν κόσμο όμως που έχει γεμίσει από κακία, μιζέρια, δυσκολίες, το να πεις ότι μια οικογένεια εξασφαλίζει για μια εβδομάδα το φαγητό της δεν είναι λύση.
Το ιδανικό θα ήταν κάθε μέρα, όπως μπορεί ο καθένας να προσφέρει, από το υστέρημα του. Να νοιάζεται. Σε καθημερινή βάση. Για τον διπλανό του κι όχι μόνο. Μόνο έτσι δεν θα μιλούσαμε σήμερα για παιδιά που πεινάνε. Για ανθρώπους που δεν έχουν τα απαραίτητα για την καθημερινή τους διαβίωση. Για συμπολίτες μας που προσεύχονται να μην αρρωστήσουν, γιατί αν πάθουν κάτι δεν θα έχουν χρήματα για να υποστηρίξουν την ιατρική φροντίδα τους. Ασχέτως πάντως αν το κάνουμε για εμάς ή γιατί όντως θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον, ακόμη κι αν δική μας, μικρή βοήθεια δεν μπορεί να σταθεί ικανή να αλλάξει τον κόσμο, αν συνεχίζουμε να προσφέρουμε, σε καθημερινή βάση, από το μικρό έως το πιο μεγάλο, η προσφορά προς τον συνάνθρωπο παραμένει κάτι ιερό. Ας το κάνουμε για τους άλλους, ας το κάνουμε για εμάς, ας το κάνουμε πάντως. Ας βοηθάμε.
