Σε κάθε παρέα υπάρχει κι εκείνος, αγαπημένε μου αναγνώστη, που όταν θα βγούμε έξω για φαγητό είναι αυτός που θα πει «εγώ παιδιά για την παρέα ήρθα» και τελικά καταλήγει να φάει περισσότερο ακόμη κι από τον πιο πεινασμένο της ομήγυρης. Και μη μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι όσο κι αν αγαπάς το συγκεκριμένο φίλο σου, ώρες – ώρες δεν σε εκνευρίζει. Ε, δεν γίνεται, καλέ μου, ο κατάλογος της ταβέρνας να έχει όλα τα καλά φαγητά του κόσμου, κι εκείνος να λιγουρεύεται, να αρπάζει το πιρούνι του και να ορμάει πάνω στο δικό σου πιάτο. Κι άντε, να το καταλάβεις ότι μπορεί και να λιμπίστηκε την τελευταία σου μπουκιά, που ξέρεις πόσο ιερή είναι για κάποιους ανθρώπους, αλλά το να σε κοιτάει με απορία και να σε ρωτάει κιόλας «Μα γιατί με κοιτάς έτσι, νόμιζα πως είχες τελειώσει», ε, δεν μπορείς να του το συγχωρήσεις.
Δεν λέω, με τους φίλους τα μοιραζόμαστε όλα. Αλλά το φαγητό, αγαπημένε μου, μπορεί να σε κάνει να τσακωθείς και με τον καλύτερο σου φίλο. Γιατί αυτοί που «μόλις έφαγα» ή «δεν έχω όρεξη» είναι εκείνοι που χωρίς καν να σε ρωτήσουν, θα απλώσουν το χέρι τους και θα θεωρήσουν δεδομένο ότι μπορείτε να μοιραστείτε τις πατάτες σου και θα σε κάνουν έξαλλο θέλοντας να τους φωνάξεις «άσε κάτω την πατάτα, είναι δικιά μου». Με βρίσκεις υπερβολική; Θα σου εξηγήσω το εξής απλό. Δεν θα βγεις κάθε μέρα έξω. Ένα Σάββατο κι αν.
Ε, λοιπόν, όταν θα βγεις θα επιλέξεις να φας κάτι που δεν το τρως τις καθημερινές. Ένα φαγητό πιο σπέσιαλ. Ένα φαγητό πιο μπελαλίδικο, που για να το φτιάξεις εσύ στο σπίτι, θα σου πάρει ολόκληρη τη μέρα. Ε, δεν μπορεί λοιπόν αυτό το πιάτο, που ίσως και να το λιγουρευόσουν μέρες να το φας, επειδή προσέχεις και το βάρος σου, να έρχεται ο άλλος και με το έτσι θέλω να στο λεηλατεί. Για κάτσε, ποιον ρώτησες για να φας τη μπουκιά μου; Πήρες την άδεια μου για να βάλεις το ψωμί σου μέσα στη δική μου σάλτσα;
Γιατί να φας το ρύζι μου, ενώ και το δικό σου από την ίδια κατσαρόλα βγήκε; «Δεν σε πειράζει να φάω μια πατάτα, ε;» σου λέει. Αλλά ντρέπεσαι να του πεις ότι φυσικά και πειράζει, όχι επειδή δεν είναι μόνο μία, αλλά γιατί πεινάω φίλε μου, έχω να φάω πατάτα ένα μήνα και δεν μπορείς εσύ να μου την στερείς. Μα δε του λες κουβέντα. Είναι φίλος σου. Πρέπει να μοιραζόμαστε. Μέχρι την επόμενη φορά βέβαια, που έχεις σκοπό να τον κοιτάξεις απειλητικά κρατώντας το πιρούνι σου όταν θα πάει να κάνει κίνηση για να «καμακώσει» κάτι από το πιάτο σου, ελπίζοντας να πιάσει το νόημα!
