Με αφορμή το χθεσινό μου άρθρο, έλαβα στο email μια άποψη ενός συμπολίτη μας, με την οποία δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω 100%. Μου έγραφε λοιπόν ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να φανεί χρήσιμος σε μια κοινωνία. Μπορούμε να βοηθήσουμε, έλεγε, δεκάδες συμπολίτες μας εκεί έξω που έχουν την ανάγκη μας και να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε και να ασχολούμαστε με επουσιώδη ζητήματα.
Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, ότι δεν έχει και άδικο. Αν καταφέρεις και βγεις από το δικό σου μικρόκοσμο και αντιληφθείς τι «πόλεμος» γίνεται εκεί έξω, με θύματα απλούς συνανθρώπους μας, νομίζω ότι θα έχεις καταφέρει πολύ. Γιατί κλεισμένος μέσα στα δικά σου προβλήματα δεν αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται παρά έξω. Νομίζεις ότι η δόση για το δάνειο και το πώς θα λιγοστέψεις την λίστα στο σούπερ μάρκετ για να κάνεις οικονομία είναι τα μοναδικά προβλήματα που αντιμετωπίζει όλος ο κόσμος, έλα όμως που τα ζητήματα είναι πολύ δυσκολότερα.
Δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις ή να έρθουν να σου πουν κάποια ιστορία. Μια ματιά να ρίξεις γύρω σου και θα δεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά υποφέρουν. Που δεν έχουν ούτε τα βασικά για να επιβιώσουν. Κι εμείς τι κάνουμε; Αντί να ευχαριστούμε για όλα αυτά, έστω και τα ελάχιστα που έχουμε, καθόμαστε και τρωγόμαστε μεταξύ μας, αναλωνόμαστε σε καταστάσεις και χαραμίζουμε τις ώρες της ημέρας μας χωρίς κανένα νόημα, ενώ θα μπορούσαμε να φανούμε χρήσιμοι. Γιατί για πες μου. Τι θα παθαίναμε, αν τον λίγο χρόνο που μας περισσεύει τον διαθέταμε συμμετέχοντας σε μια δράση που στόχο θα είχε να βελτιώσει την ζωή μιας ομάδας ή ακόμη και την πόλη;
Γιατί εντάξει, εθελοντές και φιλεύσπλαχνοι μπορεί να δηλώνουμε όλοι μας, στην ουσία είναι ελάχιστοι εκείνοι που τρέχουν για να κάνουν πράγματα και να βοηθήσουν. Ας κάνουμε τον εθελοντισμό κομμάτι της ζωής μας. Πολύ χαίρομαι που στο Βόλο υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που δεν έχουν ξεχάσει την ανθρώπινη υπόσταση τους και βοηθούν όπου και όπως μπορούν. Που μαγειρεύουν για τους άστεγους, που πηγαίνουν και κάνουν παρέα σε ανθρώπους μοναχικούς που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο, που πηγαίνουν και ψωνίζουν και βοηθούν ανήμπορους ηλικιωμένους.
Γι αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη, ας αλλάξουμε νοοτροπία, έχοντας ως παράδειγμα αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ζούμε μόνοι μας σε τούτο τον κόσμο και σήμερα είναι άλλοι αυτοί που ζητούν την βοήθεια μας, αύριο ποιος μας λέει ότι δεν θα χρειαστούμε εμείς βοήθεια; Η κοινωνία «βογκά» και νομίζω ότι αφού είναι στο χέρι μας να βοηθήσουμε δεν πρέπει να αφήσουμε την ευκαιρία αυτή ανεκμετάλλευτη. Κοίτα γύρω σου, όλο και κάποιος συμπολίτη μας θα δεις να κάνει έκκληση για βοήθεια. Εσύ τι θα κάνεις; Θα γυρίσεις αλλού το βλέμμα σου;
