«Ο χειρότερος εχθρός της ύπαρξής σου, είσαι εσύ, γιατί ως λάτρης του «ορατού» δεν έμαθες να διεισδύεις στο βάθος των πραγμάτων!» είναι ο τίτλος του άρθρου που με έκανε να κλικάρω πάνω και να το διαβάσω ολόκληρο. Σήμερα, πιστεύω ότι θα πρέπει να το μοιραστώ μαζί σου, αγαπημένε μου αναγνώστη και στο τέλος θα καταλάβεις γιατί. «Αναλώνεσαι στην επιφάνειά τους και προσπαθείς ν’ αναλύσεις το φανταχτερό χρώμα που έχει το περιτύλιγμά τους. Κι έτσι (νομίζεις πως) προστατεύεις τον εαυτό σου και δε βλέπεις το γκρι.
Αυτό το θαμπό γκρι που έχει εισχωρήσει στον πυρήνα της πραγματικότητάς μας και την έχει κάνει τόσο μονότονα μουντή, που είναι δυσβάσταχτη και μη διαχειρίσιμη!Έτσι, βολεύεσαι στον κόσμο σου και δε σε βασανίζει κανένα «γιατί!» Δε σ’ απασχολεί, «γιατί» είμαστε όλοι μας βυθισμένοι στα σκοτάδια των δωματίων του σπιτιού και του μυαλού μας, ούτε «γιατί» χάθηκε η ουσιώδης επαφή με φίλους και πρόσωπα αγαπημένα και σημαντικά. Δε νοιάζεσαι «γιατί» καταδικάσαμε εαυτούς στη σιωπή μιας τρομακτικής απομόνωσης και στη ψευδαίσθηση της επαφής που παρέχουν τα social media! Δε σ’ ενδιαφέρει «γιατί» άδειασαν οι ψυχές απ’ τα κουράγια… Ούτε «γιατί», δε κάνουμε κάτι για ν’ αλλάξουμε τη σαθρή ζωή μας…
Ούτε «γιατί», ανακυκλωνόμαστε σε φρούδες, εφήμερες «δήθεν» σχέσεις άνευ ουσίας και πάψαμε ν’ αναζητάμε την αγάπη εκείνη, την ουσιαστική που όταν ριζώσει μέσα σου κάνει την ύπαρξή σου ν’ ανθίσει και να δώσει καρπούς. Ούτε «γιατί» πνιγόμαστε στο «τίποτα» μιας ζωής ανώφελης και μη σημαντικής για κανέναν, ούτε καν για εμάς τους ίδιους! Δε σε προβληματίζει «γιατί» φτάσαμε να κάνουμε πράγματα μόνο για να τα «δείξουμε» στους άλλους κι όχι για να τα απολαύσουμε! Προσποιείσαι πως δε σε νοιάζει! Τόσος εγωισμός! Για να μη παραδεχτείς πώς δε σου αρέσει ούτε εσένα η ζωή σου έτσι όπως είναι καμωμένη! Και δε παίρνεις χαμπάρι που ο εγωισμός ως δηλητηριώδης κισσός τυλίγει την ύπαρξή σου κι όσο σκαρφαλώνει ρουφά όλη σου την ενέργεια και αφήνει μόνο δηλητηριασμένα μέλη ανήμπορα να κουνηθούν… Ο κόσμος σαπίζει… κι εσύ δε πήρες χαμπάρι!
Βουλιάζει σε «δήθεν» σχέσεις αγάπης κι αλληλεγγύης, αλλά παράλληλα χάνει το νόημα και την ανθρωπιά του, γιατί τον έχει κατακλύσει το πιο άγριο ένστικτο… Της επιβίωσης! «Ο θάνατός σου η ζωή μου»! γίναμε η χειρότερη ζούγκλα με τα πιο άγρια θεριά! Μια ζούγκλα που τη διέπουν (και καλά!) οι νόμοι του πολιτισμού μας … Καμωνόμαστε τους πολιτισμένους! Πολιτισμένα αλληλοτρωγόμαστε, ναι! Σφάζουμε «με το γάντι» …και καθαρίζουμε τα δόντια μας από τα (καννιβαλιστικά) υπολείμματα με οδοντογλυφίδα! Αν αυτό θεωρείς, μας κάνει «πολιτισμένους», αναρωτήσου μήπως διανύουμε την εποχή της απόλυτης παράνοιας και παρακμής της ανθρώπινης φύσης και δε το ‘χουμε καταλάβει!».
