Δεν μπορώ να καταφέρω πως μερικοί άνθρωποι μπορούν και ικανοποιούν όλα τα χατίρια των γύρω τους. Δεν έχουν δικές τους ανάγκες; Δεν πιέζονται; Και τι εννοώ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Πες μου, δεν σου έχει τύχει κι εσένα να φτάνει μια στιγμή που να θέλεις να τα τινάξεις όλα στον αέρα, μεταφορικά; Πόσες φορές δεν αγανάκτησες. Πόσες φορές είχες φτάσει σε τέτοιο σημείο που αν δεν συγκρατιόσουν και άνοιγες το στόμα σου δεν θα ήξερες τι θα έλεγες. Όχι κάτι ψεύτικο, ίσα – ίσα, πάνω στο θυμό βγαίνουν οι μεγαλύτερες αλήθειες.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ένιωσες ότι σε αδικούν. Ότι σε εκμεταλλεύονται. Ότι σε περνάνε για βλάκα. Ότι βλέπουν την καλοσύνη σου και κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για την επιβουλευτούν. Ότι σε θεωρούν δεδομένο. Η αλήθεια είναι πως ότι και αν κάνει κάποιος, ότι και αν πει, ακόμη και σιωπηλός αν παραμείνει, οι γύρω του κάτι θα βρουν να πουν.
Έτσι έχουν μάθει, πώς να το κάνουμε. Διάβασα πρόσφατα, πως κάπου – κάπου θα πρέπει να χαλάμε και κανένα χατίρι για να καταλαβαίνουμε και με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Κάποιοι σίγουρα θα φύγουν, εκείνοι όμως που πραγματικά νοιάζονται και σε αγαπούν γι αυτό που είσαι δεν πρόκειται να κουνήσουν από δίπλα σου. Βλέπω ανθρώπους να προσπαθούν με τον τρόπο τους να κρατήσουν στη ζωή τους κάποιον. Δεν γίνονται με το ζόρι αυτά, πώς να το κάνουμε.
Κανείς δεν έμεινε κάπου με το στανιό. Νομίζω ότι έτσι αδικούμε και όλους τους άλλους, που μένουν δίπλα μας παρά τη χαζομάρα μας, τον εγωισμό μας, τα «δύσκολα» μας. Οι άνθρωποι μας, είναι εκείνοι που δεν θα χρειαστεί να τους πεις συγνώμη, φτάνει μόνο να κοιταχτείτε στα μάτια και θα έχουν καταλάβει. Οι άνθρωποι μας είναι εκείνοι που δεν θέλουν να τους κάνεις συνεχώς τον κλόουν για να περνάνε εκείνοι καλά, όταν ξέρουν ότι μέσα σου μπορεί να είσαι χάλια. Οι άνθρωποι μας είναι εκείνοι που μας σέβονται και τους σεβόμαστε, χωρίς ποτέ να μας βάζουν στη διαδικασία να απολογηθούμε για το οτιδήποτε. Η ζωή είναι μικρή για απολογίες, τα προβλήματα άλλα τόσα.
Ο καθένας από εμάς είναι αυτό που είναι, δεν χρειάζεται να δίνουμε εξηγήσεις ούτε σε γνωστούς, ούτε σε αγνώστους. Με τα κουσούρια μας, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, αλλά θέλω να πιστεύω αληθινοί και τίμιοι, τουλάχιστον έτσι πρέπει, απέναντι στους εαυτούς μας και τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.
Ας δίνουμε ότι και όπως μπορούμε, σε όποιον νομίζουμε ότι το αξίζει. Πολλοί θα βρεθούν να πουν διάφορα, λες και τους όρισε κανείς κριτές στη δική μας τη ζωή. Το σημαντικότερο όλων, και δεν θα πάψω ποτέ να το πιστεύω και να στο γράφω, είναι κάποιος να παραμένει άνθρωπος. Συμφωνείς;
