Δεν αξίζουμε μια κοπάνα;

Χριστούγεννα ήταν και πέρασαν, αγαπημένε μου αναγνώστη. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Να χαλαρώσουμε. Να ξεφύγουμε λίγο από την τρέλα της καθημερινότητας. Ποτέ όμως λίγες μέρες δεν είναι αρκετές. Και σήμερα, που επιστέψαμε με κρύα καρδιά και πάλι στο γραφείο, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω και πάλι πίσω το ρολόι, τη στιγμή που περίμενα να έρθουν οι γιορτές. Τι θα γίνει με αυτό το ρολόι που συνεχώς τρέχει και εμείς από πίσω του να προλάβουμε να κάνουμε πράγματα; Έλεος. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.

Και 50 ώρες να είχε η μέρα, πάλι δεν θα μας έφταναν για να φέρουμε σε πέρας τις υποχρεώσεις μας. Νεύρα είναι αυτά πόσο να αντέξουν; Οργανισμός είναι αυτός, πώς να καταφέρει να ανταπεξέλθει; Τι να πρωτοκαταφέρει; Τα πέρα δώθε κάθε μέρα στους δρόμους; Τις ατελείωτες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή δουλεύοντας; Τα νεύρα των γύρω; Τις απαιτήσεις όλων που μόνο να ζητάνε ξέρουν;

Έρχεται το μυαλό και αποσυντίθεται. Και κάπου εκεί, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αναρωτιέται γιατί να τα περνάς όλα αυτά. Τι φταίει και έφτασε σε τέτοιο σημείο η καθημερινότητα μας; Πως καταντήσαμε έτσι την ζωή μας; Όλοι ρίχνουμε το ανάθεμα στην οικονομική κρίση και την εξαθλίωση που βιώνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια, έλεγαν οι παλαιότεροι. Δεν έχουν και άδικο.

Αν κρίνω από τις ιστορίες που ακούω καθημερινά, νομίζω πως ισχύει. Φταίει όμως μόνο η κρίση που έχουμε φορτώσει το πρόγραμμα μας σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα; Υπάρχει και το «όχι» ξέρεις σαν λέξη. Δεν μπορείς να είσαι εκεί συνεχώς για όλους και για όλα. Άνθρωπος είσαι, όχι ρομπότ. Και προφανώς δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα. Όχι πως δεν θες. Αλλά δεν δύνασαι να ανταποκριθείς, πώς να το κάνουμε; Αλλοίμονο αν αφήσουμε τις εαυτούς μας έρμαιο στις ορέξεις και τα θέλω μόνο των γύρω μας.

Αν με ρωτάς, αγαπημένε μου, είμαι στα πρόθυρα να γίνω ρομπότ. Αλλά κάθε φορά που βλέπω ότι τα πάντα πλέον τα κάνω αυτοματοποιημένα, πως όση περισσότερη δουλειά και αν έρθει θα προσπαθήσω να την βγάλω πέρα, ακόμη και αν ζοριστώ, πως δεν θέλω και δεν μου αρέσει να χαλάω τις καρδιές των γύρω μου, βάζω λίγο φρένο. Το παλεύω. Δεν μπορούμε να θέτουμε τον εαυτό μας συνεχώς στα όρια. Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Δεν είναι φυσιολογικό στην καρέκλα να έχει σχηματιστεί το σχήμα του κορμιού σου. Θα μας φάει η δουλειά στο τέλος, να μου το θυμηθείς και προκοπή δεν θα έχουμε κάνει.

Γι αυτό, όταν βλέπουμε τα μεγάλα ζόρια, όταν αγανακτούμε και νιώθουμε το γραφείο να γίνεται βραχνάς που πάει να μας πνίξει, ας το σκάσουμε για λίγο. Ας πάμε μια βόλτα. Να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις. Καλές οι υποχρεώσεις, αλλά έχουμε και δικαιώματα, δε νομίζεις.

Και τι πιο ιερό από το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.