Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη που έχει την ευτυχία να είναι μαμά δυο υπέροχων παιδιών. Μου έλεγε πως τα καταφέρνει δύσκολα με τη δουλειά, τα παιδιά, το σπίτι. Πολλές φορές νιώθει τα νεύρα τις να τεντώνονται και αν κι ακόμη δεν έχω γίνει γονιός, νομίζω ότι της έδωσα να καταλάβει πως την κατανοώ απόλυτα. Γύρω σου, αν κοιτάξεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, θα δεις μια ποικιλία από κατηγορίες γονιών. Άλλοι αφήνουν τα παιδιά τους ελεύθερα, άλλοι τα υπερπροστατεύουν, άλλοι είναι αδιάφοροι, ίσως γιατί δεν το επέλεξαν, αλλά έτυχε να γίνουν γονείς.
Λίγη σημασία έχει σε ποια κατηγορία ανήκει ο καθένας. Το θέμα είναι ότι το να είναι κάποιος γονιός δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Μπορεί από τα παιδιά του κάποιος να παίρνει χαρές, να λαμβάνει αγάπη και αγκαλιές εκεί που δεν το περιμένει, έχει όμως και πάμπολλες αγωνίες, αλλά και πράγματα που μαθαίνεις καθ’ όλη τη διάρκεια του μεγαλώματος τους. Εκεί που νομίζω πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, είναι να καταφέρεις να ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις τους. Και δεν εννοώ να τους αγοράσεις ένα παιχνίδι ή ένα ρούχο. Αναφέρομαι σε όλα εκείνα που ζητάνε και ίσως αυτό να απαιτεί να χάσεις κάτι από σένα. Προς Θεού, γι αυτή την κατάσταση δεν φταίνε τα παιδιά.
Αν συμβεί το να «χαθούμε» θα έχει γίνει γιατί εμείς θα το έχουμε επιτρέψει. Εμείς που ίσως να ενηλικιωθήκαμε απότομα, γιατί χαθήκαμε μέσα στα προβλήματα και την καθημερινότητα και ξεχάσαμε πως είναι κάπου – κάπου να αφήνεσαι και να νιώθεις και πάλι παιδί. Τι να σου ζητήσει ένα παιδί; Μια βόλτα, μια αγκαλιά, να του διαβάσεις κάτι για να μπορέσει να κοιμηθεί. Οι γονείς όμως είναι σε θέση με τα τόσα προβλήματα να ανταποκριθούν στο κάλεσμα τους; Αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι τα παιδιά πρέπει να τα κακομαθαίνουμε. Να τα αφήνουμε καμιά φορά να νομίζουν ότι μας κάνουν ότι θέλουν. Να μη τα κάνουμε να κλαίνε. Να τα παίρνουμε αγκαλιά και όχι να μπαίνουμε στο τριπάκι όσων λένε πως αυτό τους κάνει κακό. Τα παιδιά δεν θα κακομάθουν ούτε αν τους πάρεις αγκαλιά, ούτε αν τους κάνεις τα χατίρια. Ίσα – ίσα θα τα αποτρέψεις από το να γίνουν γκρινιάρικα που θα κλαίνε με το παραμικρό.
Τα παιδιά αν μας δουν να νευριάζουν, θα κάνουν το ίδιο. Αν δουν να γκρινιάζουμε, επίσης. Αντιλαμβάνομαι ότι ο γονιός και θα φοβάται, θα έχει τις αγωνίες του, αν το βλαστάρι του μεγαλώνει σωστά, αν του δίνει όλα τα εφόδια. Μόνο που όλα αυτά είναι στο δικό μας κεφάλι. Τα παιδιά απλά θέλουν να τους δείξεις το δρόμο να περπατάνε ανεξάρτητα και όχι να υποστηρίζονται, και ας σημαίνει αυτό πως μια μέρα θα το κάνουν αυτό για να φύγουν από κοντά μας. Και αγάπη. Αυτό δεν θυμόμαστε άλλωστε κι εμείς από τα παιδικά μας χρόνια;
