Το ραντεβού κλείστηκε, το μέρος συμφωνήθηκε και κάπως έτσι βρέθηκε η παρέα γύρω από το ίδιο τραπέζι. Καιρό τώρα ήθελαν να πάνε για ένα τσίπουρο. Και τελικά τα κατάφεραν. Είπαν, ήπιαν, έφαγαν και κάθε τόσο έλεγαν στον σερβιτόρο να φέρει κι άλλο και το τσίπουρο έρεε άφθονο, όπως και η διάθεση όλων. Η παρέα είχε γίνει το επίκεντρο ενός ολόκληρου μαγαζιού.
Τα γέλια έδιναν και έπαιρναν, οι ιστορίες έμπλεκαν, τα πειράγματα δεν σταματούσαν. Και να σου να γεμίζουν τα ποτήρια. Και να σου να γεμίζει ταυτόχρονα και το τραπέζι με δεκάδες μεζέδες, γιατί έτσι είναι το σχέδιο. Το αλκοόλ να συνοδεύεται και με κάτι δίπλα του που να ταιριάζει τις γεύσεις και να απογειώνει τον ουρανίσκο σου. Μέχρι που δεν μπορείς άλλο να πιείς, με την παρέα τα έχει πει όλα, να έχεις περάσεις όμορφα και να σου φτάνει η ώρα του λογαριασμού. Τι; Έτσι απλά; Δε νομίζω. Τουλάχιστον για τη δική μου παρέα. Γιατί δεν μπορεί να έχεις πιει όλο το Βόσπορο, όπως λέει και το τραγούδι, να πληρώσεις όσα βγάζεις μεροκάματο την ημέρα και να μην έχεις άλλη απαίτηση. Δεν γίνεται.
Μου είναι αδιανόητο. Γιατί μη μου πεις πως όταν όλα τελειώνουν, από αλμυρής άποψης, δεν σου λείπει κάτι που θα ολοκληρώσει όλη σου την ύπαρξη τη δεδομένη στιγμή. Μη ψάχνεις, το γλυκό σου λείπει. Αν θέλεις να πεις ότι βγήκες, ήπιες, έφαγες, πέρασες καλά, τίποτα δεν θα έχει συμβεί από αυτά αν η όποια έξοδος δεν ολοκληρωθεί με γλυκό, άντε έστω με παγωτό. Σκέψου μόνο πόσες φορές δυσαρεστήθηκες όταν ερχόταν ο λογαριασμός και ήταν άφαντο το γλυκό. Να εύχεσαι να μην σου τύχει. Όταν όμως έρχεται η μαγική ώρα που το οτιδήποτε θυμίζει σε γλυκό καταφτάνει στο τραπέζι, ε, τότε μιλάμε για τελετουργία. Τα ποτήρια ακίνητα, μόνο τα πιρούνια αρχίζουν και παίρνουν πάλι «φωτιά» με μοναδικό σκοπό, εκτός από τις θερμίδες, να απολαύσουμε και να γλυκάνουμε το μέσα μας.
Γιατί εκείνη την ώρα ξεχνάς τι σημαίνει ζυγαριά, δεν σε ενδιαφέρουν τα κιλά, το μόνο που θέλεις είναι να νιώσεις κάτι γλυκό να εισέρχεται στον ουρανίσκο σου. Εντάξει, μου έχει τύχει να καθίσω και με ανθρώπους που είτε ήταν μπροστά τους το γλυκό, είτε όχι ήταν το ένα και το αυτό. Ζουν κι αυτοί ανάμεσα μας, τι να κάνουμε. Καλή ώρα η Σοφία, που μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα όταν την είδα να αφήνει μισό το παστάκι που ήρθε ως κέρασμα στο τσιπουράδικο. Αν με ρωτάς πάντως, αγαπημένε μου, έξοδος χωρίς γλυκό δεν πρέπει να θεωρείται πετυχημένη . Όχι πες μου, διαφωνείς; Αν όχι διαμαρτυρήσου κι εσύ σε όσους έχουν «κόψει» το σερβίρισμα γλυκού στο τέλος του γεύματος, γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα…
