Πρόσφατα, έγινα μέλος σε μια σελίδα από ανθρώπους που παλεύουν και δίνουν μάχη με τα κιλά τους. Με προέτρεψε μια φίλη να μπω και να δω φωτογραφίες ανθρώπων του πριν και το μετά. Ανθρώπων που όταν ανέβαιναν στην ζυγαριά ο αριθμός ήταν τριψήφιος και τώρα, μετά από καθημερινό αγώνα με την όρεξη για φαγητό, κατάφεραν να φτάσουν σε ένα επιθυμητό για εκείνους αποτέλεσμα. Κοιτούσα ανθρώπους, που μέσα σε λίγους μήνες έγιναν πραγματικά αγνώριστοι. Που το προσπάθησαν. Που στερήθηκαν. Την ίδια στιγμή έφερα στο μυαλό μου κι εκείνους τους ανθρώπους που είναι ακόμη στην προσπάθεια. Που ενώ πρέπει να φάνε ένα μήλο, ονειρεύονται ένα γλυκό.
Που όταν τους ρωτάνε οι δικοί τους άνθρωποι αν τρώει, εκείνοι απαντούν «ναι», κι ας είναι με ένα κουλούρι από το πρωί. Η ψυχούλα τους ξέρει την πάλη που γίνεται μέσα τους, μόνο και μόνο για να καταφέρουν να μπουν σε ρούχα που θα είναι σε νούμερο που δεν θα τα επιλέξουν για να κρύψουν κάτι. Γιατί δεν θα έχουν να κρύψουν κάτι. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που περπατάνε στον δρόμο και πιστεύουν ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω τους. Στο μυαλό τους είναι. Κι ας προσπαθούν φίλοι και γνωστοί να τους πείσουν για το αντίθετο, εκείνοι πολλές φορές αρνούνται να βγουν ακόμη κι από το σπίτι τους, μη τυχόν νιώσει στην ατμόσφαιρα κοροϊδευτικά σχόλια που θα τους πικράνουν και θα αφορούν τα κιλά τους.
Άλλες πάλι φορές, αρνούνται να συναντηθούν με φίλους, γιατί τα ρούχα που έχουν δεν τους κάνουν ή επειδή έχει κανονιστεί έξοδος σε ταβέρνα και θέλουν να το αποφύγουν. Μέσα τους κυριαρχεί για λίγο η φωνή που λέει «τα πάχη μου, τα κάλλη μου», αλλά έλα που φεύγει μόλις νιώσουν ότι κάποιος τους σχολιάζει. Και συνεχίζουν να προσπαθούν. Τρέφονται υγιεινά, πάνε στο γυμναστήριο, ξοδεύουν ατελείωτες ώρες να σκέφτονται τρόπους που θα τους κόψουν την όρεξη, νιώθουν περήφανοι ακόμη κι αν χάσουν λίγα γραμμάρια. Πόσο μπορεί να σε φθείρει μια τέτοια διαδικασία όμως. Και πόσο ακόμη να σε κάνει να νιώθεις συνεχώς ανεπαρκής. Που θα πρέπει να απολογείσαι καθημερινά στον εαυτό σου, γιατί πεθύμησες να φας ένα σουβλάκι σαν άνθρωπος, αντί κοτόπουλο ψητό. Είναι τόσο άδικο να βάζουμε τον εαυτό μας να μετράει ακόμη και την παραμικρή θερμίδα. Είναι τόσο σκληρό να φτάνουμε στο σημείο να εξαρτιόμαστε από το τι νούμερο θα δείξει η ζυγαριά για να ξέρουμε αν θα είμαστε χαρούμενοι ή όχι.
Ας κάνουμε ότι καλύτερο για την υγεία και το σώμα μας, αλλά ας θυμόμαστε ότι την πραγματική ευτυχία την ανακαλύπτει κάποιος όταν μπορεί να γελάσει, να κάνει πράγματα που ονειρεύεται, που ούτε είχαν περάσει από το μυαλό του ότι θα ζούσε.
