Μια φίλη μου στο διαδίκτυο, ανήρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook μια φωτογραφία, στην οποία απεικονίζονταν η ίδια μαζί με την αδελφή της να συνομιλούν μέσω Skype. Μεγάλη ανακάλυψη αυτή η εφαρμογή, αλλά άλλο θέλω να σου πω. Οι δυο αδελφές έχουν «χωρίσει» εδώ και δυο χρόνια, όταν η μία από αυτές πήρε την μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στο εξωτερικό για να εργαστεί. Ακόμη όμως κι αυτή η χιλιομετρική απόσταση δεν είναι ικανή να μπει ανάμεσα σε αυτή τους τη σχέση. Οι συνθήκες δύσκολες, η απόσταση μεγάλη, ο αδελφικός δεσμός όμως, έστω κι έτσι, μπορεί να δοκιμάζεται, αλλά στο τέλος είμαι σίγουρη ότι κερδίζει.
Σε λίγες ημέρες αναμένεται να έρθει στα πάτρια εδάφη η κοπέλα και στην οικογένεια επικρατεί αναβρασμός. Κάνουν σχέδια επί χάρτου, που θα πάνε, μέχρι και τι φαγητά θα κάνουν, φυσικά τα αγαπημένα της. Η ανυπομονησία τους μεγάλη, έχουν πάνω από ένα χρόνο να την δουν και να τους δει, οπότε καταλαβαίνεις με τι χαρά την περιμένουν. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση που γνωρίζω. Υπάρχουν δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις. Ανθρώπων που εκμεταλλεύονται κάθε τρόπο, μέσω τεχνολογίας, για να μπορούν να έρθουν πιο κοντά με τα δικά τους άτομα. Που ανταλλάσουν μηνύματα, φωτογραφίες, εντυπώσεις, παράπονα και άπειρα «μου λείπεις». Τραβούν βιντεάκια και τα στέλνουν ο ένας στον άλλον από στιγμές που θεωρούν ότι δεν θα πρέπει να χάσουν με τίποτα. Μιλάνε με τις ώρες, λένε τα νέα της γειτονιάς, κουτσομπολεύουν, έτσι ώστε να νιώθει ο άλλος ότι δεν χάνει τις όποιες εξελίξεις της ζωής που άφησε πίσω του. Ανταλλάσουν δώρα, γράμματα, στέλνουν σοκολάτες και αντικείμενα από τα ξένα μέρη. Άνθρωποι, που νιώθουν πολλά, αλλά δεν τα λένε.
Για να μην στεναχωρήσουν ή στεναχωρηθούν. Ονειρεύονται την στιγμή που κάποιος από την οικογένεια θα τους κάνει έκπληξη μια μέρα, θα χτυπήσει το κουδούνι και θα τους αγκαλιάσει σφιχτά. Που θα έχει φέρει μαζί του και ότι του έχει λείψει από την Ελλάδα. Ένα ταψί μουσακά, μια πίτα, τυρί. Θέλει κόπο για να διατηρηθεί μια σχέση εξ αποστάσεως, ακόμη κι αν είναι πρώτου βαθμού συγγένειας. Μια γνωστή μου έλεγε πως έχει να δει 15 χρόνια τον αδελφό της που ζει στο εξωτερικό και μου φάνηκε τόσο περίεργο. Συμβαίνει όμως. Δεν ξέρω τον τρόπο να συντηρηθεί μια τέτοια σχέση. Είμαι σίγουρη όμως πως όποιος το βιώνει θα βρίσκει και τους τρόπους και το χρόνο για να μην αφεθεί τίποτα στην τύχη του. Γιατί μπορεί να κάνεις καιρό να βρεθείς με κάποιον, αλλά ποτέ δεν ξεχνάς τι έχεις μοιραστεί μαζί του. Ίσως γιατί το «χωριστά» σε φέρνει πιο κοντά κάποιες φορές.
