Μια βόλτα έξω σε κάνει να παρατηρείς πολλά. Άλλος δεν μπορεί να περπατήσει. Άλλος στηρίζεται στο μπαστουνάκι του γιατί δεν βλέπει. Άλλος δεν μπορεί να ακούσει καλά. Είχα τόσο πολύ θυμώσει όταν είχα διαβάσει κάποιος όλους αυτούς τους ανθρώπους να τους αποκαλεί «λειψούς». Πως τόλμησε και το ξεστόμισε αυτό; Πόσο απάνθρωπος μπορεί να είναι κάποιος για να τολμήσει να μιλήσει με τέτοιο απαξιωτικό λόγο απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους; Το πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ότι οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν.
Δεν στερούνται από τίποτα. Αντιθέτως, στο πέρασμα των χρόνων, μας έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί για πολλά. Το βλέπουμε σε αγώνες, σε διάφορες δραστηριότητες στις οποίες παίρνουν μέρος άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, μέσα από τις οποίες διδάσκουν σε όλους εμάς πράγματα. Πέρα από τη δύναμη ψυχής που έχουν αυτοί οι άνθρωποι, μας δίνουν καθημερινά μαθήματα, αν ανοίξουμε τα μάτια μας και τα κατανοήσουμε.
Μας μιλάνε για αξιοπρέπεια, για το πώς αν θελήσεις κάτι μπορείς να το πετύχεις. Βλέπεις ανθρώπους με ένα πόδι, σε αναπηρικό καροτσάκι, με προβλήματα υγείας να μη το βάζουν κάτω και να παλεύουν. Τις προάλλες έβλεπα ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση, με ένα πανέμορφο παιδί, αθλητή, που πριν από λίγα χρόνια έχασε το δεξί του πόδι μετά από ατύχημα που είχε σε κάποιο νησί με τη μηχανή του. Το πιστεύεις ότι δεν κοίταξα πάνω από μια φορά το πρόσθετο μέλος στο πόδι του; Το πρόσωπο του έλαμπε. Τα λόγια του και έτσι όπως εκφραζόταν έδιναν τόση αισιοδοξία. Ήταν ένα θηρίο κανονικό, που αν κρίνω από τα λεγόμενα του, δεν πρόκειται ποτέ κανένα πρόβλημα να μπει ως εμπόδιο στα θέλω του. Οι άνθρωποι με αναπηρίες δίνουν καθημερινά τη μάχη τους. Και ξέρεις κάτι αγαπημένε μου; Στο τέλος αναδεικνύονται νικητές.
Και ας έχουν και όλους εμάς γύρω τους να τους κοιτάμε με μισό μάτι. Και ας τους θεωρούν, όπως τους θεωρούν, ορισμένοι. Για μένα είναι άνθρωποι που σίγουρα έχουν ζοριστεί στη ζωή τους, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Δεν αφήνουν το χρόνο να κυλάει με μοιρολατρίες. Κυνηγούν την κάθε στιγμή τους. Πέρα από πόνο, πέρα από απογοητεύσεις, που είναι σίγουρο ότι έχουν δεχθεί από συνανθρώπους τους, γνωρίζουν ότι η ζωή είναι το δώρο που τους χαρίστηκε και εκείνοι πρέπει να το ζήσουν στο έπακρο. Με όποιο τρόπο μπορούν. Ας μην δείχνουμε λύπηση λοιπόν σε αυτά τα άτομα. Δεν την χρειάζονται. Για λύπηση είμαστε ίσως εμείς που θεωρούμε ότι επειδή κάποιος έχει μια κινητική δυσκολία δεν μπορεί να ζήσει όπως θέλει. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αγαπημένε μου. Ας αρκεστούμε στο μάθημα που μας δίνουν οι άνθρωποι αυτοί και δεν είναι άλλο από το να συνεχίζουμε, να μη τα παρατάμε. Το ίδιο θα κάνουν και αυτοί. Είμαι σίγουρη.
