Μου έλεγε τις προάλλες μια γνωστή μου, την ιστορία της μητέρας της, που μετά από ένα σπάσιμο στο πόδι, παράτησε τον εαυτό της, αφέθηκε, έπεσε στο κρεβάτι και δεν σηκώθηκε, αφού έπεσε σε κώμα και μετά από δυο εβδομάδες σχεδόν νοσηλείας σε νοσοκομείο, άφησε την τελευταία της πνοή. Όλο έλεγε και ξαναέλεγε στα παιδιά της πως ήθελε να πεθάνει. Παρακαλούσε τους γιατρούς να της δώσουν ένα φάρμακο, όπως έλεγε, για να ηρεμήσει η ψυχή της. Δεν έβρισκε κανένα πια ενδιαφέρον στην ζωή της, αφού και η παρουσία των εγγονιών της, την άφηνε παγερά αδιάφορη.
Πεθαίνουμε ότι τελειώσει το λαδάκι από το καντήλι, συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι και εμείς έτσι το βρήκαμε, έτσι το συνεχίζουμε, να πιστεύουμε ότι ο θάνατος μπορεί να έρθει μόνο όταν Εκείνος το αποφασίσει. Γι αυτό υπάρχουν και τόσες αντιδράσεις για το θέμα της ευθανασίας. Δεν είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να αποδεχτούμε κάτι τέτοιο. Καθημερινά ακούμε για ανθρώπους που αρρωσταίνουν. Άλλοι βρίσκουν την υγειά τους, άλλοι το παλεύουν. Παλεύουμε με τα «θεριά» και με τον ίδιο τους τον εαυτό, τα φάρμακα, τις χημειοθεραπείες, την ατελείωτη αναμονή στα νοσοκομεία. Κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζουν το είδωλο τους. Έχουν γίνει σκιά, βλέπουν τους γύρω τους να στεναχωριούνται, να κλαίνε γι αυτούς, όντως ακόμη ζωντανοί και δίνοντας τη μάχη τους, υποφέρουν. Αλλά δεν παύουν να παλεύουν.
Και να διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή. Έστω και με φάρμακα, σωληνάκια, ενέσεις. Πολλές οι μαύρες σκέψεις στο κεφάλι τους, όμως εκείνοι ψάχνουν να βρουν το ξέφωτο. Μόνο που καμιά φορά η μάχη χάνεται και αφήνει πίσω της σεντόνια ποτισμένα από δάκρυα. Δάκρυα που ήρθαν από αφόρητους πόνους, απελπισία και επίπονη προσπάθεια. Και δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι αγαπημένε μου αναγνώστη; Δεν δικαιούται ένας άνθρωπος να ζει αξιοπρεπώς; Φυσικά. Την ίδια αξιοπρέπεια όμως δεν τη δικαιούται και όταν αρρωσταίνει; Εννοείται. Άρα κάπως έτσι πρέπει να ισχύει και με το θάνατο. Ιδίως όταν ο δρόμος έχει ήδη χαραχθεί και δεν έχει επιστροφή. Όταν ξέρεις πως η ελπίδα δεν υπάρχει πλέον, και πως η κάθε μέρα θα φέρνει ολοένα και περισσότερη φθορά. Και άλλο πόνο. Αξίζει τέτοια ταλαιπωρία να την περνά ένας άνθρωπος;
Και γιατί θεωρούμε τόσο τρομακτική την ευθανασία; Θέλει μεγάλη γενναιότητα και δύναμη ψυχής για επιλέξει κάποιος αυτό το δρόμο. Είναι όμως και δικαίωμα του, από το να καταδικάσει τον εαυτό του και τους γύρω του σε κάτι μη αναστρέψιμο και επίπονο. Ο καθένας από εμάς, έτσι όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου, έχει το δικαίωμα της επιλογής της «φυγής» του. Ή μήπως όχι; Οι απόψεις πάμπολλες. Σκέφτομαι όμως πόσοι άνθρωποι έφυγαν από αυτή τη ζωή, άλλοι από αυτό που ήταν, εξαιτίας μιας αρρώστιας. Ίσως να έχεις χάσει και εσύ δικούς σου. Τους είδες να χάνουν βάρος, να στεναχωριούνται, να τους πέφτουν τα μαλλιά, να χάνουν το χρώμα τους, να ξεχνούν το όνομα σου, να έχουν παραισθήσεις από τα δεκάδες φάρμακα. Αυτοί οι άνθρωποι βασανίστηκαν μέχρι να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Τους άξιζε αυτό; Άξιζε να πονέσουν τόσο; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση του…
