Δεν μπορώ να καταλάβω κάποιους ανθρώπους, αγαπημένε μου αναγνώστη. Που ενώ θέλουν να συμμετέχουν σε μια συζήτηση, δεν εκφράζουν επί της ουσίας την άποψη τους, δυσανασχετούν όταν υπάρχει αντίλογος και διαφορετικές απόψεις και δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να εξηγήσουν στον συνομιλητή τους τι ακριβώς θέλουν να πουν. Μόνιμη έκφραση που τους αρέσει να χρησιμοποιούν; «Ναι μωρέ, δίκιο έχεις», κι εκεί σταματάει η κουβέντα. Κι αναρωτιέμαι, για τι σόι επικοινωνία μεταξύ μας μπορούμε να μιλάμε όταν στην ουσία δεν εκφράζουμε αυτό που πιστεύουμε, αυτό που αισθανόμαστε; Τι σημαίνει ένα ξερό «έχεις δίκιο»; Κι άντε να το πεις όταν όντως ο άλλος έχει δίκιο, κι εσύ που έχεις σφάλει το παραδέχεσαι. Όταν όμως καταντάει να γίνει φράση «μπαλαντέρ», τότε το πράγμα αλλάζει. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, δεν το έχω κάνει κι εγώ λίγες φορές.
Ειδικά σε φάσεις που ο άλλος απέναντι μου φλυαρούσε ασυστόλως, χωρίς να έχουν καμία ουσία αυτά που μου έλεγε, όταν πια είχα βαρεθεί και δεν είχα καν όρεξη να του ανταπαντήσω, τότε ναι, «έχεις δίκιο» του έλεγα. Αποφεύγεις να διαφωνήσεις, να υψώσεις φωνή και η ζωή συνεχίζεται. Υπήρξαν όμως και φορές, που ενώ μια χαρά συνομιλούσα με κάποιον, τις διαφωνίες μας είχαμε, υποστηρίζαμε τις απόψεις μας και κάπου εκεί που έβλεπες ότι το πράγμα πάει να αγριέψει λίγο, αφού οι τόνοι ίσως να ανέβηκαν παραπάνω από ότι θα έπρεπε, γυρνάει ο άλλος και σου πετάει ένα «πόσο δίκιο έχεις», παίρνοντας το πιο ειρωνικό του ύφος, θέλοντας κατ΄ αυτό τον τρόπο να σε προσβάλει, υποτίθεται δείχνοντας εκείνος ανωτερότητα και κάνοντας πίσω για να μην υπάρξει μεταξύ σας προστριβή. Αυτό το «έχεις δίκιο» ποσώς το εννοούν, θα μου πεις το πρώτο ή το τελευταίο πράγμα είναι που λέμε και δεν το πιστεύουμε απλά για να γλιτώσουμε χρόνο;
Κι αναρωτιέμαι πάλι. Γιατί ενώ έχουμε μια άποψη, δεν την υποστηρίζουμε μέχρι τέλους; Γιατί δεν έχουμε την υπομονή κι αντ’ αυτού πετάμε ένα «έχεις δίκιο» και νομίζουμε ότι έχουμε ξεμπερδέψει; Το ζήτημα δεν είναι να λέμε αυτά που πιστεύουμε; Ακόμη και σε αυτό όμως πίσω κάνουμε. Βαριόμαστε να μιλήσουμε. Φοβόμαστε μην εκτεθούμε. Κουραζόμαστε ακόμη και να συζητήσουμε για θέματα που μας αφορούν άμεσα. Δεν λέμε όσα αισθανόμαστε. Το θεωρείς σωστό ή εγώ κάνω κάπου λάθος; Σε αυτό που σίγουρα θα συμφωνήσεις μαζί μου είναι ότι είμαστε μυστήρια πλάσματα οι άνθρωποι. Μη μου πεις ότι διαφωνείς, αγαπημένε μου. Άλλοτε παριστάνουμε τα λιοντάρια και επιδεικνύουμε τη δύναμη μας, κι άλλοτε κουρνιάζουμε σε μια γωνιά σαν δαρμένα κουτάβια. Που να βρεις άκρη…
