Δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει κι εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Λένε πως αν από νεογέννητο, μέχρι να γίνεις ενός έτους, εισπράξεις όση περισσότερη αγάπη μπορέσεις, όλη την υπόλοιπη ζωή σου θα είσαι ένα λαμπερό άτομο. Λένε πάλι, ότι όλα όσα βιώνουμε τον πρώτο χρόνο της ζωή μας, παραμένουν εκεί και τα κουβαλάμε για το υπόλοιπο του βίου μας. Από εκείνα κρατιόμαστε, αυτές είναι οι βάσεις μας, μέσω εκείνων των συναισθημάτων χτίζεται η προσωπικότητα μας. Τυχεροί όσοι αγαπήθηκαν, όσοι εισέπραξαν τρυφερές αγκαλιές, όσοι ένιωσαν ασφάλεια εκείνο τον πρώτο χρόνου. Τυχεροί και όσοι στα μάτια των δικών τους ανθρώπων καταλάβαιναν ότι είναι εκείνοι που θα τους αγαπούν για μια ζωή, που με ένα χάδι τους θα τους απαλύνουν τον πόνο, που θα τους έχουν υπό την προστασία τους. Υπάρχον βέβαια και οι άτυχοι.
Εκείνοι που με το που άνοιξαν τα μάτια τους ένιωσαν τον πόνο, την απόρριψη, την έλλειψη αγάπης. Ήταν μόνοι τους, δίχως μια αγκαλιά, άνθρωποι που μέχρι και σήμερα αναρωτιούνται και είναι σε μια συνεχής αναζήτηση για το τι έκαναν λάθος και δεν αγαπήθηκαν όπως τους έπρεπε. Δεν ξέρω αν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι θα λάβουν την απάντηση που θέλουν, ούτε αν θα βρουν την γαλήνη στην ανταριασμένη τους ψυχή.
Γιατί βλέπεις, αγαπημένε μου, ότι δεν το λαμβάνεις την ώρα που πρέπει, με τη μορφή που πρέπει, είναι φύση αδύνατο να το ανακαλύψεις σε κάποια φάση της ζωής σου. Και αυτό γιατί νομίζεις ότι κάποιος άλλος μπορεί να στο προσφέρει, ενώ αυτό που πραγματικά σου λείπει είναι κάτι μέσα σου. Ένα μικρό κενό που μόνο εσύ μπορείς να το καλύψεις, κανένας άλλος. Μπορεί να σου ακούγεται αστείο, αλλά όντως είναι σημαντικό για έναν άνθρωπο να έρχεται στον κόσμο και να μεγαλώνει μέσα σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον, γεμάτο από αγάπη και θαλπωρή. Να έχει νιώσει πως είναι να σε «φυλάνε» δυο χέρια. Και νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από ένα πλασματάκι να διαμορφώνεται μέσα από τρυφερότητα, στοργή και αγκαλιά. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν, πως όλοι οι άνθρωποι με το που έρχονται στη ζωή αξίζουν να έχουν ένα καλό ξεκίνημα.
Ένα γλυκό καλωσόρισμα. Ένα χάδι που να μην τους πονάει. Μια προσοχή που να μην τους εγκλωβίζει και δεν θα τα φοβερίζει. Μονάχα ένα κόκκινο, λαμπερό χαλί τους πρέπει να τους στρώσουμε για να έρθουν στη ζωή μας. Γιατί αυτό το πλάσμα που πιθανώς κοιτάς αυτή τη στιγμή μέσα στην κούνια του είναι το μέλλον του αύριο. Και εντάξει μέχρι εδώ, νομίζω κατανοήσαμε το πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε στα παιδιά. Το θέμα είναι, άραγε έχουμε για να τα μοιραστούμε, για να δώσουμε;
