Τα παράπονα ενός νέου που έψαχνε δουλειά, άκουγα τις προάλλες. Και πραγματικά με έπιασε μια στεναχώρια, για αυτόν, αλλά και για όλα εκείνα τα παιδιά που αυτή τη στιγμή έχοντας τελειώσει τα καλύτερα πανεπιστήμια, έχοντας κάνει σπουδαίες σπουδές και έχοντας όλα εκείνα τα εφόδια που ζητά σήμερα η αγορά εργασίας, να μην βρίσκουν αντικείμενο απασχόλησης ή όταν βρουν να μην ανταποκρίνεται σε αυτό ακριβώς που θέλουν, και εννοώ χρηματικά. Φτάνεις να παίρνεις 400 ή 500 ευρώ και να κάνεις κάθε μέρα το σταυρό σου που βρέθηκε και αυτή η δουλειά.
Εκεί καταντήσαμε δηλαδή; Να ευχαριστούμε το Θεό που έχουμε μια δουλειά και παίρνουμε τα μισά από όσα ίσως θα έπρεπε να αμειβόμαστε; Θα μου πεις, ναι θα πούμε κι ευχαριστώ και ίσως να έχεις και δίκιο, αγαπημένε μου αναγνώστη.
κόψουν το ρεύμα, που περισσεύουν και λίγα για να ψωνίσεις τα απαραίτητα από το μάρκετ. Εγώ παρ΄ όλα αυτά δεν μπορώ να αισθάνομαι χαρούμενη, για κανένα από αυτά τα άτομα που σήμερα, λόγω των οικονομικών συνθηκών, αναγκάζονται να ρίχνουν τα στάνταρ τους και να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς που μπορούν και παίρνουν ένα χαμηλό ποσό ως μισθό. Παίρνεις 500 ευρώ για να κάνεις κάτι που δεν θέλεις. Μια δουλειά που δεν λαχταράς. Απλά και μόνο για να επιβιώνεις.
Να καλύπτεις τις ανάγκες σου. Να έχεις να δώσεις για τους λογαριασμούς σου. Και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια. Αλήθεια τώρα, είναι ζωή αυτή; Δηλαδή γιατί ζούμε; Για να ξυπνάμε το πρωί, να πηγαίνουμε στη δουλειά, όσοι έχουμε, να βγάζουμε τα ελάχιστα και να πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας; Ε, όχι. Δεν το δέχομαι ότι αυτό είναι η ζωή. Ειδικά όταν ξέρεις πως είναι να απολαμβάνεις τη βόλτα σου μια καθημερινή στην παραλία, πως είναι να μη σκέφτεσαι να βγεις μια βόλτα για ένα τσίπουρο με τους φίλους σου, πως είναι να μην μετράς τα ευρώ για να πας ένα σινεμά. Χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους γύρω μου να ζουν τη ζωή τους, έστω και αν ζορίζονται.
Που αν τους πάρει ο ύπνος μια μέρα και χάσουν τη δουλειά δεν θα πανικοβληθούν. Που δεν αφήνουν τις μέρες τους να περνάνε έτσι, χωρίς νόημα, στο όνομα των χρημάτων. Που το χρήμα δεν τους καθοδήγησε ποτέ. Που δεν τους αγχώνει ή δεν τους κάνει χαρούμενους αν έχουν είκοσι ή εκατό ευρώ στο πορτοφόλι τους. Με λίγα και καλά μπορούν να περνάνε όμορφα. Γιατί αυτή είναι η επιλογή τους. Να ζήσουν και όχι να επιβιώσουν.
