Δύσκολες οι μέρες που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Ακόμη και με 400 ευρώ να εργάζονται, νιώθουν ευχαριστημένοι. Σκέφτονται, πως δουλεύουν, άρα ζουν. Θα μου πεις, σε τόσο δύσκολα οικονομικά συνθήκες, πώς να μην θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό, που έχεις μια δουλειά τουλάχιστον και μπορείς να καλύπτεις κάποιες ανάγκες σου. Θα συμφωνήσω. Εκεί που δεν πρόκειται να συμφωνήσω, είναι ότι ο πελάτης, επειδή ακριβώς πληρώνει, μπορεί και έχει πάντα δίκιο. Πως μας έχει προκύψει αυτό, ακόμη ψάχνω να το βρω, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Χρόνια το ακούω και το βιώνω. Κάποιοι μάλιστα στα μαγαζιά τους, για να μην το ξεχνάμε κιόλας, το έχουν βάλει και ως πινακίδα. Κάτι σαν άγραφος νόμος ένα πράγμα, σαν έθιμο, που αλλοίμονο και το παραβιάσεις. Συγνώμη, αλλά μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Προφανώς και ο πελάτης, αφού έχει το χρήμα και πληρώνει έχει απαιτήσεις, το ίδιο όμως δεν έχει και ο εργαζόμενος, ο οποίος δουλεύει από τα ξημερώματα έως και το βράδυ πολλές φορές, πάντα με το χαμόγελο να σε εξυπηρετήσει; Ο εργαζόμενος δεν έχει δίκιο, που σε όποια ψυχολογική κατάσταση και αν είναι, πρέπει το πρωί να σηκωθεί, να βάλει το χαμόγελο του, να αφήσει στην άκρη τα όποια του προβλήματα και να φανεί αντάξιος στις απαιτήσεις του αφεντικού του που τον πληρώνει για να κάνει καλά τη δουλειά του; Καλό είναι να θυμόμαστε πως οι άνθρωποι- εργαζόμενοι που συναντούμε στην καθημερινότητα μας, βρίσκονται στο πόστο τους για να μας εξυπηρετούν και όχι για να μας υπηρετούν.
Καλά κάνουμε ως πελάτες και είμαστε απαιτητικοί. Αλλά υπάρχει τρόπος να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε. Με ευγένεια, με χαμόγελο, με καλή διάθεση, να δείξουμε ότι σεβόμαστε αυτόν που έχουμε απέναντί μας, τον οποιοδήποτε, από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο. Μιλάμε για ανθρώπους και όχι για ρομπότ ή υπηρέτες μας. Ας μάθουμε να λέμε κανένα ευχαριστώ ή παρακαλώ όταν μας εξυπηρετούν, αν θέλουμε βέβαια και εμείς να λεγόμαστε σωστοί πελάτες. Δεν θα πρέπει να έχουμε μόνο απαιτήσεις, έχουμε και υποχρεώσεις. Για βάλε λίγο τον εαυτό σου στη θέση του σερβιτόρου που του μίλησες άσχημα. Έχεις άραγε αναρωτηθεί πόση υπομονή έκανε αυτός ο άνθρωπος για να μη σου χύσει τον καφέ στο κεφάλι; Σκέφτηκες ποτέ πόσα νεύρα μπορεί να του δημιούργησες; Με πόση μιζέρια τον διοχέτευσες; Τι σου φταίει αυτός να πληρώνει τα δικά σου νεύρα στο κάτω- κάτω; Γι αυτό στο λέω ξεκάθαρα. Δεν έχεις πάντα δίκιο, αγαπητέ. Οι εργαζόμενοι, πάσης φύσεως, από τον υδραυλικό μέχρι τον υπάλληλο στο φούρνο, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Είναι απλά εργαζόμενοι, όπως είσαι και εσύ, που απαιτούν σεβασμό, όπως τον απαιτείς κι εσύ. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως το δίκιο κερδίζεται και μόνο αν το διεκδικείς σωστά μπορείς να το έχεις. Την επόμενη λοιπόν φορά ας δείξουμε λίγη παραπάνω κατανόηση προς τον συνάνθρωπο.
