Θα το ήθελα πολύ, η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, να ίσχυε κυριολεκτικά, το να γίνω θεία, αλλά προς το παρόν νιώθω εξίσου μεγάλη ευχαρίστηση που έχω το ρόλο αυτό, έστω και μεταφορικά. Το «όνομα» αυτό μου το έδωσε η φίλη μου Σοφία, που εδώ και κάποιους μήνες ακούει κι εκείνη στο όνομα μαμά. Έχοντας στην αγκαλιά της ένα πανέμορφο αγοράκι, μια μέρα που πήγα να το δω και μου ζήτησε για λίγο να τον κρατήσω μέχρι να του ετοιμάσει το γάλα του, είπε «αυτή είναι η θεία Κατερίνα».
Στην αρχή μου φάνηκε αστείο. Γιατί συνήθως «θείες» έχουμε στο μυαλό μας μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες. Στη συνέχεια όμως το βρήκα τόσο γλυκό. Γιατί μπορεί βιολογικά να μην μας συνδέει καμία οικογενειακή σχέση, ωστόσο δεν παύει να είναι το παιδί μιας καλής μου φίλης, που αν μη τι άλλο όσο μεγαλώνει θα θέλω να με αντιμετωπίζει σαν ένα δικό του άνθρωπο. Θα ξεχάσω εγώ την μέρα που με πήρε τηλέφωνο η Σοφία για να μου πει ότι περιμένει το πρώτο της παιδί; Ή το ότι περιμέναμε μέρα με την μέρα να γεννήσει, κι ήταν μακριά μας χιλιόμετρα τότε; Θα ξεχάσω την αγωνία μέχρι να τους δω πρώτη φορά, τους γονείς και τον μικρό, όταν ήρθαν στον Βόλο; Το άγχος που είχα όταν τον πήρα για πρώτη φορά αγκαλιά και τον πήρε ο ύπνος για πάνω από μισή ώρα; Σίγουρα έχεις να θυμηθείς μια ανάλογη περίπτωση, και για μένα δεν είναι η μοναδική.
Τα συναισθήματα που νιώθεις κάτι τέτοιες στιγμές δεν επιδέχονται καμίας εξήγησης, αποτελούν μοναδικές στιγμές. Μέχρι και προαγωγές φέρνουν. Από φίλος γίνεσαι θείος, νονός. Κι αυτό το μικρό πλασματάκι, όποτε το αντικρίζεις είναι ο λόγος για να συνεχίζεις να αισιοδοξείς, να χαμογελάς, να γίνεσαι λίγο παραπάνω υπεύθυνος. Κάθεσαι και το κοιτάς, αναρωτιέσαι αν σε βλέπει καν, αν μπορεί να ξεχωρίσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, κι ανυπομονείς να το βλέπεις μέρα με τη μέρα να μεγαλώνει, να αναγνωρίζει πρόσωπα, να μαθαίνει.
Είναι όμορφο να ξέρεις ότι εκεί έξω υπάρχει ένα πλάσμα που αν το πάρεις αγκαλιά κατευθείαν θα πάψει να σε απασχολεί το οτιδήποτε άλλο και με ένα χαμόγελο του μπορείς να ξεχάσεις τον οποιοδήποτε προβληματισμό σου. Ανυπομονώ σαν «θεία» να τον πάω την πρώτη του βόλτα, να του διαβάσω ένα παραμύθι, να δούμε παρέα τα πρώτα του παιδικά. Πάντως δεν συμφωνείς μαζί μου, αγαπημένε μου, ότι δεν υπάρχει καλύτερη και πιο αισιόδοξη παρέα από ένα μωρό που τώρα ξεκινά τη δική του ζωή κι εσύ είσαι συμμέτοχος σε αυτή την προσπάθεια;
