Μου φαίνεται σαν να ήταν μόλις χθες που την αγκάλιαζα, που με φιλούσε και με «ορμήνευε». Κι όμως, πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από το θάνατο της κι απορώ, πως κατάφερε και πως καταφέραμε κι εμείς να ζήσουμε μακριά ο ένας από τον άλλον. Μεγάλη υπόθεση να μεγαλώνεις με γιαγιάδες και παππούδες και αυτό δεν θα σταματήσω να το λέω σε κάθε παιδί που θα συναντώ.
Για το πόσο τυχεροί είναι να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που τους αγαπούν ανιδιοτελώς και που ανά πάσα ώρα και στιγμή μέχρι και τη ζωή τους μπορούν να προσφέρουν, απλά για να είναι εκείνα καλά. Όταν είσαι μικρός τα θεωρείς όλα δεδομένα. Ότι κάποιος θα σε προσέχει, θα σε συμβουλεύει, θα σου ετοιμάζει το αγαπημένο σου φαγητό, θα σε πηγαίνει να παίξεις. Μεγαλώνοντας ότι θα είναι το αποκούμπι σου όταν μαλώσεις με τους γονείς σου, ότι θα σε υποστηρίξει σε ότι παράλογη απαίτηση κι αν έχεις κατά νου, ότι θα σε χαρτζιλικώσει όταν δεν θα έχεις άλλο «έσοδο». Οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι ένα μικρό θαύμα κι έτσι θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε.
Να μην τους αγνοούμε, όταν μας παίρνουν τηλέφωνο να το σηκώνουμε και να τους ακούμε, όταν μας καλούν στο σπίτι τους να πηγαίνουμε αμέσως να τους δούμε. Γιατί οι στιγμές μαζί τους αργότερα θα είναι ότι πιο πολύτιμο θα έχουμε κρατήσει μέσα στην ψυχή μας. Θα είναι όλες εκείνες οι στιγμές που ωριμάζοντας θα βλέπεις πως είναι ο μικρός σου θησαυρός. Γι αυτό τώρα που τους έχετε στο πλάι σας, απολαύστε τους. Δείξτε τους πόσο σημαντικοί είναι για εσάς. Ανοίξτε τα αυτιά σας, ακούστε τις συμβουλές τους, ξέρουν σίγουρα κάτι παραπάνω από εσάς. Μπορεί κάποιες φορές να νιώθετε ότι τα λόγια τους σας κουράζουν. Άλλοτε πάλι τους θεωρείται υπερβολικούς. Να είσαι σίγουρος όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, που θα έρθει η στιγμή που θα εκτιμήσεις τα λόγια τους. Και ξέρεις ε; Όταν χάσεις τη ζεστασιά της αγκαλιάς τους, δεν θα σου λείψει εκείνος που δεν σου χαλούσε χατίρι, αλλά η αγάπη, η στοργή, η τρυφερότητα, το νοιάξιμο που είχε για σένα αυτός ο άνθρωπος.
Ρώτησε κάποιον που έχει χάσει τη γιαγιά του τι είναι εκείνο που του λείπει. Ξέρεις τι θα σου πει; Το χέρι εκείνο, που είτε θα σε σήκωνε όταν έπεφτες ή θα σε κρατούσε σφιχτά, από τα πρώτα σου βήματα κιόλας, μετά στο σχολείο, στις βόλτες, στα ψώνια. Να τους αγαπάτε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας. Είναι από τα ελάχιστα άτομα που θα βρεθούν στη ζωή σας και θα χαρούν διπλά με τη χαρά σας και διπλά με τη λύπη σας. Να τους αγαπάτε και να τους το δείχνετε…
