Είναι στην καθημερινή μας ατζέντα πλέον να μιλάμε για τις αναμεταξύ μας σχέσεις. Ακούω και διαβάζω, αγαπημένε μου αναγνώστη, ολοένα και πιο συχνά πλέον, ότι για να μην πληγωθείς από τους γύρω σου, δεν πρέπει να ανοίσεται, ούτε να δίνεις και πολλά- πολλά. Να κρατάς τα περισσότερα για τον εαυτό σου, να μην τρέχεις πίσω από τους άλλους. Όποιος θέλει μπορεί να μείνει, όποιος δεν θέλει, ανοίγει την πόρτα και αποχωρεί. Πως δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι και να ταλαιπωρείσαι σε σχέσεις και ανθρώπους που δεν αξίζουν το χρόνο και την προσοχή σου. Ακούω να λένε, πως γύρω σου πρέπει να κρατάς ελάχιστους ανθρώπους. Μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Τους πολλούς δεν μπορείς ούτε να τους ελέγξεις, πόσο μάλλον να διαχειριστείς τον χαρακτήρα του καθενός. Και στην τελική τι να κάνεις να έχεις στη ζωή σου τόσους ανθρώπους; Δεν σου είναι απαραίτητοι, λένε. Διαβάζοντας και ακούγοντας λοιπόν όλες αυτές τις προτροπές, σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να μπορείς με τόσους λίγους ανθρώπους να σε περιτριγυρίζουν να νιώσεις επαρκής, από τη στιγμή μάλιστα που νομίζω ότι όλοι κατανοούμε πως ο κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή μας για να καλύψει κάποια μας ανάγκη. Ή μήπως τελικά όχι; Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου, πως πρέπει να περάσουν χρόνια για να κατανοήσεις ότι τελικά μπορεί να είμαστε πολύπλοκα πλάσματα, με πολλές και διαφορετικές ανάγκες, αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να βρεθούν στη ζωή σου τόσοι άνθρωποι για να τις καλύψουν. Και το νιώθεις αυτό στις καλές ή τις κακές σου στιγμές. Εκεί που πραγματικά καταλαβαίνεις και νιώθεις ποιοι είναι οι αληθινοί άνθρωποι της ζωής σου. Αν κάτσεις και σκεφτείς, τους ανθρώπους της ζωής μας, τους έχουμε επιλέξει μέσα από συγκεκριμένη διαδικασία.
Τα κριτήρια αυστηρά και είμαι σίγουρη ότι έχουν αδικηθεί και άνθρωποι. Στο τέλος όμως, όταν ο άλλος φτάνει να σου ρίξει μια ματιά ή να ακούσει τη φωνή σου για να καταλάβει αν είσαι καλά ή όχι, τότε καταλαβαίνεις πως σωστά έπραξες και τελικά τους επέλεξες. Είναι οι άνθρωποι που μας αποδέχονται γι αυτό που είμαστε. Για όλα αυτά που έχουμε στην ψυχή μας. Κυρίως όμως έχουν αποδεχτεί τις ασχήμιες του χαρακτήρα μας. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που θα αποδεχτούν την μιζέρια, την γκρίνια, την ξεροκεφαλιά, την ανασφάλεια, την κλάψα σου. Επίσης, πολλοί δεν είναι και εκείνοι που θα αντέξουν τις ιδιαιτερότητες σου. Αν με ρωτάς, χαίρομαι όταν στον περίγυρο μου υπάρχουν άτομα που θα μου επισημάνουν τα λάθη μου, και δεν θα μπουν στην διαδικασία να μου χαϊδέψουν τα αυτιά για να μην στεναχωρηθώ. Που θα πουν κατάμουτρα την αλήθεια τους, κι ας πονέσει. Γιατί στην τελική τι πειράζει; Οι φίλοι δεν μας είναι αναγκαίοι για να μας γλυκαίνουν το χάπι. Είναι εκεί για να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Όπως μπορεί ο καθένας. Γιατί, αγαπημένε μου, αν στη ζωή σου δεν συμπεριλαμβάνονται άτομα που θα σε βοηθήσουν να πας ένα βήμα παρακάτω, ποιος ο λόγος να τους κρατάς;
