Το να αποφασίσει κάποιος να φέρει στον κόσμο ένα παιδί ήταν πάντα για μένα κάτι το σπουδαίο. Θεωρούσα και θεωρώ πως πρέπει να υπολογίσει την παραμικρή λεπτομέρεια πριν μπει σε αυτή τη διαδικασία. Πολλοί δεν το βλέπουν έτσι. Θεωρούν πως το να γίνεις γονιός είναι απλά ακόμη ένας ρόλος που θα σου δοθεί να παίξεις. Δεν ξέρω πως το αντιλαμβάνεσαι εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά η ανατροφή ενός παιδιού, πόσο μάλλον σε μια τόσο περίεργη εποχή, φαντάζει τόσο δύσκολη στα μάτια μου.
Το επιχειρήματα των μεγαλύτερων σε ηλικία από εμένα, όταν μπαίνουμε στη φάση να συζητήσουμε για το θέμα, είναι πως εκατοντάδες παιδιά μεγάλωσαν και μάλιστα κάτω από πιο δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Δεν διαφωνώ. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάποιος όταν αποφασίζει να κάνει ένα παιδί πρέπει να είναι ώριμος και έτοιμος για όλα όσα θα έρθουν. Οδηγίες μαζί με το παιδί, όταν γεννηθεί, δεν έρχονται, οπότε ο καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση που θα πρέπει να διαμορφώσει έναν χαρακτήρα ενός άλλου ανθρώπου, που θα είναι χρήσιμος στην κοινωνία.
Όλα αυτά τα σκεφτόμουν, όταν ήρθε στο μυαλό μου η κουβέντα που μου είπε η κουμπάρα μου, όταν της είπα τι δώρο θέλω να πάρω για την βαφτισιμιά μου που είχε τα γενέθλια της. Μην ξοδεύεσαι, μου είπε, το παιδί αγάπη και προσοχή χρειάζεται. Όλη η αλήθεια για το μεγάλωμα και την ανάπτυξη ενός υγιούς παιδιού σε μια φράση. Σκεφτόμουν λοιπόν όλους εκείνους τους γονείς, θείους, νονούς, που θεωρούν ότι κάνουν το καθήκον τους απέναντι στα παιδιά, λέγοντας τους συνεχώς «ναι». Που δεν τους χαλάνε χατίρια. Που τα μεγαλώνουν, προσφέροντας τους ότι θέλουν από υλικά αγαθά. Σκεφτόμουν όλους εκείνους που αντί να μάθουν στα παιδιά τους να έχουν τρόπους, τα κάνουν να πιστεύουν ότι είναι βασιλικότεροι του βασιλέως και όλοι οι υπόλοιποι απλοί ακόλουθοι τους. Θα μου πεις ότι κάνω κριτική εκ τους ασφαλούς.
Μπορεί. Ίσως γιατί φαντάζομαι έναν κόσμο με ευτυχισμένα παιδιά, όχι απαραίτητα γιατί θα έχουν ότι θέλουν, αλλά γιατί θα έχουν μάθει πως, με ποιο τρόπο μπορούν να χτίσουν τα μονοπάτια της ζωής τους, που θα έχουν μάθει τι πάει να πει αγάπη, συμπόνια, αλληλεγγύη. Για μένα ιδανικός γονιός είναι εκείνος που στηρίζει τις επιλογές του παιδιού του, που του μαθαίνει πως είναι να πετά με τα δικά του φτερά, που σέβεται την ανεξαρτησία του. Νομίζω ότι αυτό είναι και το καμάρι ενός γονιού, τουλάχιστον έτσι όπως το σκέφτομαι εγώ. Να δημιουργήσει την προσωπικότητα ενός πλάσματος για την οποία θα υπερηφανεύεται.
