Αν υπάρχει κάτι θετικό που μπορεί να μας μείνει από όλη αυτή την τραγική στιγμή που βιώνει η χώρα μας με την φονική πυρκαγιά, είναι ο τρόπος που αντιδράσαμε. Ή για να το πω καλύτερα, ότι μπορέσαμε και αντιδράσαμε, αποδεικνύοντας στους εαυτούς μας πρώτα και κύρια πως αν θέλουμε, η ελπίδα μπορεί να γεννηθεί ακόμη και από τις στάχτες. Καιρό είχα να δω τόσα ζευγάρια μάτια να δακρύζουν βλέποντας αυτές τις εικόνες καταστροφής, με τους δεκάδες νεκρούς και τους άλλους τόσους αγνοούμενους.
Ακόμη και πολύ καλά κρυμμένο να ήταν, λόγω συγκυριών και δύσκολων καταστάσεων που βιώνει ο καθένας μας, το ανθρώπινο στοιχείο, νιώθω σαν να ξεχύθηκε από μέσα μας, πλημμυρίζοντας το μέσα μας με απίστευτα συναισθήματα. Σκέφτομαι, αγαπημένε μου, πως αν δείχναμε την ανθρωπιά μας σε καθημερινή βάση προς τον συνάνθρωπο, πόσο διαφορετικά ίσως να ήταν τα πράγματα και πόση λιγότερη δυστυχία να βιώναμε. Νιώθω περήφανη όμως, που έστω κι έτσι, καταφέρναμε να δείξουμε το ανθρώπινο μας πρόσωπο.
Χθες, παρακολουθώντας τηλεόραση, πάνω από τις φλεγόμενες εικόνες και τα πρόσωπα των αγνοουμένων που τα αναζητούν οι συγγενείς τους, έβλεπα να περνάνε πληροφορίες για ανθρώπους που παραχωρούν τα σπίτια τους σε πληγέντες, γιατρούς να προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους, ανθρώπους να χαρίζουν ρούχα και τρόφιμα, ταξιτζήδες αφιλοκερδώς να προσφέρονται να μεταφέρουν κόσμο όπου χρειαστεί. Είδα να συγκεντρώνονται μέσα σε λίγες ώρες απίστευτοι τόνοι από είδη πρώτης ανάγκης, να ανοίγουν σπίτια και αγκαλιές για να φιλοξενήσουν αυτούς που είδαν από την μία στιγμή στην άλλη να χάνονται οι περιουσίες τους, οι άνθρωποι τους.
Είδα φωτογραφίες, που κάνουν το γύρο του διαδικτύου, από ανθρώπους να είναι σε ουρές περιμένοντας να δώσουν αίμα για να βοηθήσουν όλους όσους νοσηλεύονται με εγκαύματα. Και βλέποντας όλες αυτές τις εικόνες, μέσα από τη μαυρίλα, το φόβο και το κλάμα για αυτό που συνέβη, είδα και μια σπίθα να ανάβει. Αυτή της αλληλεγγύης. Και κατάλαβα πως δεν πρέπει να περιμένουμε ποτέ και τίποτα από κανέναν. Μόνοι μας μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Το αποδείξαμε περίτρανα, πως το μοναδικό μας «όπλο» θα πρέπει να είναι η αλληλεγγύη. Κι έτσι θα πρέπει να παραμείνει.
Αντίθετα σε όλους εκείνους που μας θέλουν να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Μόνο που δεν θα πρέπει να περιμένουμε ένα τόσο άδικο και τραγικό γεγονός για να μας υπενθυμίζει πως πρέπει να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους Βολιώτες, σε όλους τους Έλληνες, σε όλους τους ανθρώπους που έδειξαν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους για τους ψυχές που σήμερα παλεύουν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Μπράβο σε όσους έδωσαν αίμα. Μπράβο σε όσους πάλεψαν με τις φλόγες. Μπράβο στους εθελοντές. Κι ένα μεγάλο κρίμα για όλους εκείνους που βρήκαν την ευκαιρία να «πουλήσουν» πολιτικές εξυπνάδες πάνω στο δράμα αυτών των ανθρώπων. Πόσο λίγοι είναι.
