Ας το παραδεχτούμε, είμαστε υλιστές. Ποσώς μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, τα συναισθήματα. Νιώθουμε πλήρεις αν έχουμε χρήματα για να ψωνίσουμε ρούχα, παπούτσια, αν η οικονομική μας κατάσταση το επιτρέπει να κάνουμε ταξίδια στο εξωτερικό, αν έχουμε σπίτια ή αυτοκίνητα που να αποδεικνύουν το κοινωνικό μας στάτους. Μέσω αυτών των πραγμάτων νιώθουμε γεμάτοι, γεμίζουμε το όποιο μας κενό. Όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, νομίζω ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν φτάνουν για να μας προσφέρουν την ευτυχία. Σκέψου, τι είναι εκείνο που σε κρατάει όρθιο όταν όλα γύρω σου δείχνουν να γκρεμίζονται;
Τι είναι εκείνο που λειτουργεί σαν φάρμακο και σε ανακουφίζει όταν πονάς; Τι είναι αυτό που σε φροντίζει, σε ηρεμεί και προσπαθεί να σηκώσει το ηθικό σου; Κάτι το πολύ απλό. Ένα ζευγάρι χέρια. Δυο χέρια που ανοίγουν μια αγκαλιά για να σε υποδεχτεί όταν δεν είσαι καλά. Δυο χέρια που σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, όταν είσαι θυμωμένος και έτοιμος να εκραγείς και καταφέρνουν να σε καλμάρουν. Δυο χέρια που με τρόπο στοργικό θα σου χαϊδέψουν την πλάτη και θα σου υπενθυμίσουν ότι έχεις άνθρωπο δίπλα σου, φύλακα- άγγελο που δεν θα αφήσει κανέναν και τίποτα να σου κάνει κακό. Δυο χέρια, που αν υπάρξει ανάγκη δεν θα διστάσουν να σε πιάσουν από τους ώμους και να σε ταρακουνήσουν για να βρεις και πάλι την δύναμη να ορθοποδήσεις, να βρεις το θάρρος να σταθείς και πάλι στα πόδια σου, να σε παρακινήσουν να κάνεις το επόμενο βήμα. Δυο χέρια, που έχουν τόσες μαγικές ικανότητες.
Όπως να «βουτήξουν» στο μέσα σου, να σκάψουν στα έγκατα της ψυχής σου και να ανακαλύψουν ότι πιο βλαβερό υπάρχει εκεί μέσα και με δύναμη θα φροντίσουν να το ξεριζώσουν, απελευθερώνοντας σε. Δεν είναι εύκολο να τα καταλάβεις αυτά τα χέρια. Πολλοί σε πιάνουν, λίγοι καταφέρνουν να σε αγγίξουν στην πραγματικότητα, γι αυτό καμιά φορά μπερδεύεσαι. Κάποια στιγμή όμως θα τα δεις μπροστά σου. Θα είναι εκείνα που θα σε προστατέψουν από τυχόν κινδύνους, που θα σε υπερασπιστούν αν χρειαστεί, που θα σου δώσουν μια συμβουλή, που θα σε ηρεμήσουν, που καμιά φορά δεν θα μιλήσουν και καθόλου μη τυχόν και σε ενοχλήσουν. Καλά τα σπίτια και οι ανέσεις, αλλά αν θες πραγματικά να δεις τι πάει να πει ευτυχία, αυτά τα χέρια πρώτα και κύρια να αναζητήσεις. Μην ψάξεις για τα πολλά, το νου σου, ένα ζευγάρι είναι αρκετό. Κι αν κάποια στιγμή μπερδευτείς θυμήσου τα λόγια του Θανάση Βέγγου «Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά, ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις.»
