Την άκουγα να μιλάει με το διπλανό της χωρίς σταματημό. Κουνούσε τα χέρια της, με τον ίδιο ρυθμό που έβλεπα το στόμα της να ανοιγοκλείνει. Πονοκέφαλος με έπιασε και λυπήθηκα τον κύριο δίπλα της που τον έβλεπα μάλλον να μην δίνει πλέον σημασία στην φωνή που βουίζει στα αυτιά του, και είχε βαλθεί να λύσει έναν κόμπο που είχε δημιουργηθεί στο κορδόνι από τα κλειδιά του. Η συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η μοναδική. Δεν ξέρω τι έχει γίνει, και από την απόλυτη μουγγαμάρα μεταξύ μας, έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο.
Σε εκείνο που πλέον η γλώσσα τρέχει ροδάνι. Καμιά φορά μην έχοντας καν αντικείμενο. Απλά για να μιλήσουμε. Μη τυχόν και προλάβει κανείς άλλος κουβέντα. Όχι, εμείς πρέπει να έχουμε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μην επιτρέψουμε σε κανέναν άλλο να πάρει το λόγο, αν είναι δυνατόν. Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως κι αυτό θέμα εγωισμού είναι.
Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αλλάξει, γιατί σίγουρα εναπόκεινται και στην παιδεία που διαθέτει ο καθένας από εμάς, για την οποία, η αλήθεια είναι, ότι μόνο περήφανοι δεν πρέπει να αισθανόμαστε. Και για να επανέρθω στο θέμα που με απασχολεί λοιπόν, και που αφορμή στάθηκε το περιστατικό στο σούπερ μάρκετ με το ζευγάρι που η κυρία έδινε ρεσιτάλ φλυαρίας, θέλησα να παρατηρήσω αν αυτό ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός ή αν όντως το φαινόμενο έχει επεκταθεί. Και συνειδητοποίησα, ότι όπου στάθηκα, κι όπου βρέθηκα, είτε σε καφετέρια, είτε σε μάρκετ, είτε στο δρόμο, είδα ανθρώπους να μιλάνε.
Μη σου πω και να παραμιλάνε. Αναρωτήθηκα λοιπόν, πόσοι από εκείνους που συνεχώς μιλάνε και δεν βάζουν γλώσσα μέσα, κάθονται να ακούσουν κιόλας. Θα μου πεις, και ένα δίκιο το έχεις, πως σε μια εποχή που η καθημερινότητα μας είναι ένα ατελείωτο τρεχαλητό, δεν μένει χρόνος για κάτι τέτοιο. Λυπηρό σαν γεγονός, αν αναλογιστείς ότι χρόνος υπάρχει για να πεις και να βγάλεις από μέσα σου όσα θέλεις, αλλά όχι για να κάτσεις να ακούσεις κάτι που ο άλλος θα θέλει να μοιραστεί μαζί σου. Με βλέμμα χαμένο στο διάστημα, με το κεφάλι «χωμένο» συνεχώς σε ένα κινητό, κάνεις ότι ακούς τον άλλον που σου μιλάει, ενώ στην ουσία δεκάρα δεν δίνεις γι αυτά που λέει.
Καρφί δεν σου καίγεται. Γιατί να μπεις στη διαδικασία να κοροϊδέψεις τον απέναντι σου, ότι δήθεν ενδιαφέρεσαι να τον ακούσεις; Δεν βαρέθηκες μόνο να ανοιγοκλείνεις το στόμα σου, δεν κουράστηκες να μιλάς; Σταμάτησε για λίγο και άκου και τον άλλον τι έχει να σου πει. Μάθε να ακούς, χάσιμο δεν θα έχεις. Μάθε να σέβεσαι τον άλλον που σου ανοίγει την καρδιά του και μην τον αντιμετωπίζεις ως κάτι περαστικό. Σε μια κοινωνία με ύφος πολλών καρδιναλίων, με λόγια τυποποιημένα, μπορείς να κάνεις τη διαφορά.
.
