Ναι, είναι αλήθεια, αγαπημένε μου αναγνώστη. Διανύουμε την πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Καλοκαιράκι για τα καλά, με τη διάθεση μας ανεβασμένη, ακόμη και με το που ξυπνάμε. Ατελείωτες βόλτες στην παραλία, βουτιές σε κοντινές ή πιο μακρινές παραλίες, διακοπές, προγραμματισμένες ή όχι, νυχτοπερπατήματα για ποτό. Γιατί μη μου πεις ότι κυλούν κάπως διαφορετικά οι μέρες του καλοκαιριού, ειδικά όταν μένει κανείς σε μια πόλη όπως ο Βόλος, όπου οι επιλογές σου είναι τόσες πολλές, όπως και οι ομορφιές. Και θυμήθηκα που λες, τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, τότε που μόλις έπιανε Μάιος αδημονούσαμε για το πότε θα κλείσουν τα σχολεία για να μπορέσουμε να παίξουμε με την ησυχία μας στην γειτονιά, μακριά από βιβλία και βαρετές σχολικές υποχρεώσεις.
Τότε που το καλοκαίρι σήμαινε ατελείωτο παιχνίδι από το πρωί μέχρι το βράδυ, ξεγνοιασιά, φίλοι. Τότε που κάναμε ατελείωτα χιλιόμετρα παίζοντας στην παραλία, τσαλαβουτώντας στα νερά, κάνοντας κάστρα στην άμμο. Έναν μεγαλύτερο να προσπαθεί να μας μάθει πως είναι να χώνεις το κεφάλι σου μέσα στην θάλασσα, κάποιον επίσης να μας φωνάζει να μην πηγαίνουμε βαθιά γιατί θα πνιγούμε και κάποιον να μας κυνηγάει με ένα μπολ προσπαθώντας να μας ταΐσει. Θυμάμαι και τη συλλογή μου από πέτρες και κοχύλια. Αμέτρητα, τα είχα μαζεμένα μέσα σε ένα διάφανο κουτί. Το καλύτερο μου όμως ήταν που κάναμε συναγωνισμό για το πόσα μπάνια έχουμε. Θέλαμε εμείς να είμαστε οι κυρίαρχοι και έτσι κάναμε και καμιά ζαβολιά, μετρούσαμε και το πρωινό και το απογευματινό μπάνιο, αρκεί να είχαμε εμείς τα περισσότερα. Θυμάμαι και τα χρόνια στο «εξοχικό» μου.
Λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου, στο σπίτι της γιαγιάς Λούλας, με τα ξαδέλφια μου, τους φίλους όλους, τα παιχνίδια, τις αταξίες, τα μεσημέρια που σώνει και ντε έπρεπε να κοιμηθούμε και την ανυπομονησία να πάει πέντε η ώρα για να πεταχτούμε στο δρόμο. Και κάπως έτσι περνούσε ο καιρός, τα χρόνια και εμείς μεγαλώναμε, χάνοντας χρόνο με το χρόνο μέρος της αθωότητας μας, την άγνοιας κινδύνου που τότε μας διακατείχε. Αντί για φουσκωτά και κουβαδάκια προτιμούμε τον καφέ και την ξαπλώστρα. Πλέον απολαμβάνουμε την ηρεμία της θάλασσας με φίλους, αραχτοί, αναλύοντας καταστάσεις. Πίνουμε μπίρες, θαυμάζουμε το ηλιοβασίλεμα, ερωτευόμαστε. Άλλες πάλι φορές την βγάζουμε σε μπαλκόνια, ακούγοντας μουσική και τρώγοντας ή παίζοντας παιχνίδια. Και καταλήγω, αναπολώντας, ότι το κάθε καλοκαίρι και η κάθε ηλικία έχει τη χάρη της. Όπως και να έχει, ότι και να μας συμβαίνει, είναι η εποχή που μας κατσικώνεται η τρέλα, που είμαστε ποιο ξέγνοιαστοι, που θέλουμε να διασκεδάσουμε, χωρίς πολλές σκοτούρες. Γιατί, αγαπημένε μου, δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως οι πιο όμορφες εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας έχουν χρώμα ηλιοβασιλέματος, μπλε της θάλασσας και του ουρανού, ζεστά μεσημέρια τρώγοντας καρπούζι. Μη μου πεις το αντίθετο, δεν θα σε πιστέψω…
