Το Σαββατοκύριακο το πέρασα με την παρέα μου. Φίλοι που είχαμε καιρό να ανταμώσουμε όλοι μαζί καταφέραμε να σμίξουμε. Λίγο τα ωράρια στη δουλειά, λίγο οι οικογενειακές υποχρεώσεις, είχαμε καιρό να το κάνουμε. Πάντα κάποιος δεν θα κατάφερνε να έρθει όταν κανονίζαμε για κάποια συνάντηση. Τώρα όμως ήταν η στιγμή και ήταν πολύ ωραία. Καθισμένοι λοιπόν όλοι μαζί, Κυριακή πρωί στην αυλή του σπιτιού των φίλων μας που μας φιλοξένησαν στο πανέμορφο τους σπίτι στην Καλαμπάκα, σκεφτόμουν πως έγινε η γνωριμία μας. Ο συνδετικός μας κρίκος είναι ο Κώστας.
Με εκείνον γνωρίστηκα πρώτα, όταν τυχαία και με εκείνον αρχίσαμε να μιλάμε στην καφετέρια που τότε δούλευε. Στην πορεία, άρχισα να γνωρίζω τους φίλους του φίλου μου. Τη Δέσποινα, το Λάζαρο, τη Δήμητρα, την Αγγέλα, τον Δημήτρη, τη Σοφία. Άνθρωποι δικοί του, φίλοι από τα παιδικά χρόνια, κουμπάροι, που γνωρίστηκα μαζί τους και σήμερα αποτελούν και τη δική μου παρέα, τους ανθρώπους που μαζί τους τολμώ να είμαι ελεύθερη, να μιλάω χωρίς να σκέφτομαι το τι θα πω μήπως και παρεξηγηθώ, να μοιράζομαι. Στην αρχή εννοείται ότι είσαι επιφυλακτικός. Δεν ξέρεις αν θα ταιριάξεις, προσπαθείς να μάθεις κομμάτια του χαρακτήρα τους, δεν ξέρεις αν θα τους συμπαθήσεις. Ίσως στην αρχή να ζηλεύεις κιόλας λίγο που ο φίλος σου «μοιράζεται» και με κάποιους άλλους. Εντελώς παιδιάστικη σκέψη, αλλά ισχύει.
Οι συναντήσεις σας όμως πληθαίνουν, τα καλέσματα στα σπίτια πάνε κι έρχομαι, συζητήσεις γίνονται, αρχίζεις να μαθαίνεις για τις ζωές τους και τότε όλα αλλάζουν. Καταλαβαίνεις ότι ταιριάζουν τα χνώτα σας και το πόσο καλή επιλογή φίλων έχει κάνει ο φίλος σου. Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν που έχουμε γίνει πλέον μια κοινή παρέα, μόλις προχθές ένιωσα το πόσο τυχερή είμαι που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί που δεν θα σε παρεξηγήσουν ακόμη κι αν παρεκτραπείς για τον οποιοδήποτε λόγο, αυτοί που θα μοιραστείς τους προβληματισμούς σου, τα δικά σου θέματα, τις ανησυχίες σου για την δουλειά, τα αισθηματικά σου. Το ίδιο θα κάνουν κι εκείνοι μαζί σου. Και είναι τόσο σπουδαίο, σε μια εποχή που η μοναχικότητα «καλπάζει», να υπάρχουν τέτοιες παρέες που να αποτελούν ίσως και πηγή έμπνευσης για κάποιους άλλους. Αν με ρωτάς, ανυπομονώ για την επόμενη συνάντηση μας. Να παίξουμε παιχνίδια, να πιούμε, να γελάσουμε, να αυτοτρολαριστούμε και το πρωί να ξυπνήσουμε και να νιώσουμε όλοι το ίδιο τυχεροί. Που μπορούμε να μοιραζόμαστε στιγμές και χαμόγελα με ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή μας από τύχη, αλλά που έγιναν φίλοι από επιλογή.
