Εσύ όταν ήσουν μικρός, αγαπημένε μου αναγνώστη φοβόσουν το σκοτάδι; Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα θυμάμαι πως ένιωθα όταν κάποιος έκλεινε το φως από το δωμάτιο μου και τις σκέψεις που περνούσαν αυτομάτως στο μυαλό μου. Θυμάμαι ακόμη τις σκιές που πίστευα ότι γυρνούσαν μέσα στο χώρο μου. Ποιοι εμείς που ως παιδιά ήμασταν υπερκινητικά, δεν μας ένοιαζε τίποτα και θέλαμε στους έξω να δείξουμε ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μας φοβίσει. Πως είμαστε ατρόμητοι.
Αστείο, αν το καλοσκεφτείς πως το σκοτάδι από μόνο του μπορούσε να μας τρομάξει και να μας δημιουργήσει περίεργα συναισθήματα. Θυμάσαι πως τρέχαμε, παίζαμε, τολμούσαμε να κάνουμε πράγματα που αν τα σκεφτούμε τώρα μας πιάνει τρόμος; Θέλαμε συνεχώς να ανακαλύπτουμε πράγματα. Ψάχναμε σε άλλες γειτονιές, μπαίναμε σε εγκαταλελειμμένα σπίτια, κυνηγούσαμε το μυστήριο. Τότε, δεν μας φόβιζε τίποτα, προχωρούσαμε στο σχέδιο μας χωρίς κάτι να μας εμποδίζει. Άγνοια κινδύνου; Μπορείς να το πεις κι έτσι. Ίσως να οφείλεται και στο γεγονός ότι δεν σκεφτόμασταν και πολύ. Έφτανε μόνο να το σκεφτούμε και κατευθείαν είχαμε πάρει την απόφαση. Ενεργούσαμε αυθόρμητα. Τώρα, πως από αυτή την λογική που μας διακατείχε, πέφταμε το βράδυ στο κρεβάτι και φοβόμασταν αν δεν υπήρχε λίγο φως στο δωμάτιο ή αν έκλεινε η πόρτα και δεν είχαμε γρήγορα πρόσβαση προς το υπόλοιπο σπίτι, μη με ρωτάς.
Μάταια θυμάμαι μια φορά η μητέρα μου προσπαθούσε να με πείσει απλά να κλείσω τα μάτια μου και να μη σκέφτομαι το σκοτάδι. Εγώ επέμενα πως κάτι κακό μπορεί να συμβεί, πως πίσω από την κουρτίνα κάποιος θα εμφανιστεί, πως τα αντικείμενα μέσα στο δωμάτιο θα αρχίζουν να ζωντανεύουν και να μου επιτίθενται. Τι και αν προσπαθούσε να με πείσει ότι τίποτα απ’ όσα σκεφτόμουν δεν πρόκειται να γίνουν, το δικό μου μυαλό έφτιαχνε σενάρια, ίσως και παρασυρμένο τότε από τα παιδικά και τις ταινίες που έβλεπε στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι από τότε, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Εξακολουθώ να φοβάμαι το σκοτάδι. Θέλω κάτι να παίζει, είτε ραδιόφωνο είτε τηλεόραση και φυσικά να υπάρχει έστω και το ελάχιστο φως. Θα μου πεις έτσι διαταράσσεται ο ύπνος σου.
Το έχω συνηθίσει πλέον, άσε που δεν έχει βρεθεί ακόμη ο άνθρωπος που θα με πείσει πως αν κλείσω το φως δεν πρόκειται να μου συμβεί τίποτα κακό. Δεν θέλω να μάθω κιόλας. Ίσως να φταίει ότι είμαι παιδί της ημέρας, που μόνο κάτω από τον ήλιο και το φως νιώθει ασφάλεια και άνεση. Αυτά σκεφτόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη και συμπεραίνω πως όσα χρόνια και αν περάσουν, όσους φόβους και αν καταφέρουμε να νικήσουμε, όσα εμπόδια και αν ξεπεράσουμε, πάντα εκεί μέσα θα υπάρχει ένα παιδί που θα εξακολουθεί να έχει τα δικά του θέλω, που θα διατηρεί τους ίδιους φόβους, που θα έχει τις δικές του συνήθειες και που πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να μας επιβληθεί.
