Τι γκρίνια κυκλοφορεί εκεί έξω, αγαπημένε μου αναγνώστη. Την βλέπω να πολλαπλασιάζεται μέρα με τη μέρα στους γύρω μου. Για το παραμικρό. Από το ότι δεν θα έρθει γρήγορα η παραγγελία του καφέ, μέχρι και τον πιο ευφάνταστο λόγο που μπορείς να σκεφτείς.
Γκρίνια συνεχόμενη, από το πρωί μέχρι το βράδυ, πολλές φορές και χωρίς λόγο. Πολλοί ισχυρίζονται, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως η γκρίνια αποτελεί την πηγή του κακού και των περισσότερων προβλημάτων μας. Γιατί σου λέει, δεν μπορείς εσύ να έρχεσαι στη δουλειά με τα μούτρα μέχρι εκεί κάτω, επειδή δεν σε άφησε η γυναίκα σου να κοιμηθείς το βράδυ λόγω κρεβατομουρμούρας, και μας κουβαλάς την αρνητική σου ενέργεια και τι να την κάνουμε. Και κάπου εκεί, έχοντας κάνει εκείνος την αρχή, αρχίζουν και οι υπόλοιποι.
Γιατί μη νομίζεις ότι είναι ευχάριστο για κάποιον να σε βλέπει με τα μούτρα κάτω. Τον τσατίζεις. Θυμάται κι αυτός τα «δικά» του και αρχίζει και εκείνος με τη σειρά του τη γκρίνια. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένα μικρό ντόμινο. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Ότι δίνεις, κάτι ανάλογο θα πάρεις. Ξυπνάς γεμάτος νεύρα, με το αίμα να έχει ανέβει επικίνδυνα στο κεφάλι σου; Ε, και κάποιος άλλος ξύπνησε αναλόγως και άντε να βρεις γωνιά να κρυφτείς για να μη σε πάρουν τα σκάκια. Πάντως, μεταξύ μας, τι τσαντίλα είναι αυτή; Σε γάμους, σε σχέσεις, στη δουλειά, στο δρόμο.
Όλοι γκρινιάζουν, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Άλλοι με το δίκιο τους, άλλοι πάλι όχι. Άλλοι γεννήθηκαν τσατισμένοι, μη νομίζεις. Αλλά το να έχεις νεύρα επειδή δεν σου πέτυχε ο καφές ή επειδή το φόρεμα που ήθελες να βάλεις ήταν στα άπλυτα τελικά, ε, μόνο υπερβολικό το βρίσκω. Τι σου φταίει ο άλλος κυρία μου αν εσύ δεν φρόντισες να το πας καθαριστήριο ή δεν ξέρεις να πετυχαίνεις ελληνικό καφέ;
Επίσης, εκνευριστική είναι και η κατηγορία εκείνων που χωρίς λόγο θα τους δεις να γκρινιάζουν. Γιατί βρήκαν μετά από ώρα θέση παρκινγκ, αλλά όχι τόσο κοντά όσο θα ήθελαν στο γραφείο τους. Γιατί περίμεναν πέντε λεπτά στη στάση του λεωφορείου, ενώ έριχνε καντάρια και θα χρειαζόταν να περπατήσουν χωρίς ομπρέλα μέσα στη βροχή κανένα χιλιόμετρο. Αγαπημένη κατηγορία επίσης οι γκρινιάρηδες εκ πεποιθήσεως.
Γιατί έτσι εκτονώνονται. Γιατί αυτό τους ζει. Που γκρινιάζουν ακόμη και για τον αέρα που αναπνέουν. Θα μου πεις δεν υπάρχουν κατηγορίες, υπάρχει σκέτη γκρίνια. Που είτε επιλέγεις να την βάλεις στη ζωή σου, ή θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό και ευγνώμων για τα καλά που σου τυχαίνουν. Σε μια εποχή που έτσι κι αλλιώς οι αναμεταξύ μας σχέσεις είναι στα «κάγκελα» και δεν περνάνε και την καλύτερη τους φάση, νομίζω ότι θα πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να αφήσουμε και κάτι να πέσει κάτω βρε αδελφέ. Ας μην είμαστε ετοιμοπόλεμοι για γκρινιαροπόλεμο.
Ότι δεν μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατούς δεν λέει; Ε, ας μην κάνουμε ούτε τη ζωή τη δικιά μας, αλλά ούτε και των γύρω μας δυσκολότερη. Ότι και αν είναι, θα περάσει κι εμείς απλά πάμε γι άλλα.
