Η ζωή μας έχει καταντήσει μια ατελείωτη λίστα από υποχρεώσεις. Να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο, να προλάβουμε, να τρέξουμε, μη τυχόν και δεν τα καταφέρουμε. Και μέσα σε όλο αυτό το άγχος, να χτυπούν ασταμάτητα τηλέφωνα, τα χαρτάκια με τις υπενθυμίσεις να έχουν κατακλύσει το γραφείο, από το να μην ξεχάσεις να πληρώσεις λογαριασμούς, μέχρι να τηλεφωνήσεις στην κολλητή στου για τα γενέθλια της. Όλα πρέπει να γίνουν. Όλα πρέπει να τα προλάβεις. Κοιμάσαι και ξυπνάς με το κινητό στο αυτί σου. Κοιμάσαι ελάχιστα εδώ που τα λέμε γιατί πρέπει να δουλέψεις και ο χρόνος δεν σου φτάνει. Ακόμη και όταν πέσεις για ύπνο, δεν σταματάς να σκέφτεσαι τις έχεις να κάνεις την επόμενη ημέρα, πως θα οργανώσεις καλύτερα τη δουλειά σου, πως θα καταφέρεις να χωρέσεις και πάλι τόσες υποχρεώσεις μέσα στην ημέρα.
Όλη αυτή η διαδικασία όμως σε γεμίζει. Δεν παραπονιέσαι. Δεν θα μπορούσες να φανταστείς πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι η καθημερινότητα του. Όσο περισσότερες δουλειές κι αν έχεις, τόσο περισσότερο ανεβαίνει η αδρεναλίνη σου και το πάθος σου να τα προλάβεις όλα. Σου αρέσει να δημιουργείς. Να έχεις τον απόλυτο έλεγχο. Να προλαβαίνεις τις εξελίξεις. Να τρέχεις και να τα προλαβαίνεις όλα. Με λίγα λόγια, να είσαι δημιουργικός. Δε λέω, καλό να προσπαθείς και να κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν, αλλά δε νομίζεις, αγαπημένε μου, ότι έχουμε παραδώσει αξία σε ασχολίες και υποχρεώσεις που έχουν να κάνουν με τη δουλειά και έχουμε ξεχάσει πως είναι να διασκεδάζεις; Τι να το κάνω εγώ να είναι γεμάτη η λίστα από πράγματα που πρέπει να γίνουν, αν η λίστα με τους ανθρώπους και τα αληθινά συναισθήματα έχει αδειάσει;
Όλοι πια έχουμε γίνει φίλοι μεταξύ μας, όλοι όταν βρεθούμε στο δρόμο θα χαιρετιστούμε με θέρμη, όλοι έχουμε καταντήσει λίγο δήθεν. Γνωρίζεις και σε ξέρουν δεκάδες άνθρωποι. Στην πραγματικότητα, έχεις αναρωτηθεί πόσοι σε ξέρουν; Ποιος είναι ο χαρακτήρας σου, τι κουβαλάς μέσα σου, ποια είναι η προσφορά σου; Γέμισε ο κόσμος με ανθρώπους που από το πρωί μέχρι το βράδυ τρέχουν, δραστήριους μεν, αλλά συναισθηματικά ανάπηρους δε. Γιατί να ξέρεις. Ο άνθρωπος που βλέπεις να πνίγεται στη δουλειά, κυρίως πνίγεται μέσα του, από σκέψεις, μοναξιά, αγωνία. Και αναρωτιέμαι. Πως θα γίνει να γεμίσουμε τις ζωές μας πάλι με αληθινά συναισθήματα; Πως θα γίνει να γνωριστούμε πάλι από την αρχή; Πως θα καταφέρουμε να αδειάσουμε τη λίστα με τα «πρέπει» και να γεμίσουμε τη λίστα με τα «θέλω»;
