Προσπαθούμε μέσα από βιβλία, άρθρα, περιοδικά να κατανοήσουμε τι είναι τελικά η ζωή. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, αγαπημένε μου αναγνώστη; Έχεις κάποια απάντηση να μου δώσεις; Είναι άραγε το γεγονός ότι μεγαλώνουμε; Ότι ωριμάζουμε; Ή μήπως είναι το διάστημα που μεσολαβεί από αυτό που ζούμε τώρα μέχρι το θάνατο; Μήπως είναι απλά ένα κλείσιμο των ματιών ή ο αριθμός που χτυπά η καρδιά μας;
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εμένα καμία από τις παραπάνω ερμηνείες δεν με καλύπτει. Δεν ξέρω καν βέβαια αν σε απασχολεί το θέμα που με προβληματίζει εμένα σήμερα, αλλά αν είσαι και εσύ ανάμεσα σε αυτούς, νομίζω ότι όσα βιβλία και αν διαβάσουμε, όσες απόψεις και αν ακούσουμε, με όσες σοφιστίες κι αν έρθουμε αντιμέτωποι, άκρη νομίζω ότι δεν θα βγάλουμε. Γιατί έχω την εντύπωση, ότι κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να βρει το πραγματικό της νόημα.
Σε όποια κοινωνική ομάδα κι αν ανήκει, όσες γνώσεις και αν είχε. Και αυτό ξέρεις γιατί; Γιατί το νόημα τούτης της ζωής είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Άλλο για μένα, άλλο για σένα. Γι’ αυτό δεν μπορεί κανείς να το ορίσει. Γιατί εσύ βλέπεις αλλιώς τη ζωή σου, αλλιώς τη βλέπω εγώ. Άλλες, μοναδικές στιγμές ζω εγώ, άλλες εσύ. Και είναι τόσο μοναδικό αυτό που βιώνουμε, που απορώ γιατί το έχουμε ξεχάσει. Νομίζουμε ότι το δώρο που λέγεται ζωή, είναι δεδομένο. Τόσο δεδομένο που περνάει απαρατήρητο. Δεν το βλέπουμε καν.
Γιατί ξεχάσαμε να ζούμε, απλά επιβιώνουμε. Γιατί ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε, απλά αναπνέουμε. Γιατί η κάθε μέρα, φαντάζει στα μάτια μας σαν μια βαρετή διαδρομή, κατά τη διάρκεια της οποίας θα κάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Κάθε μέρα ξέρεις ποιους θα συναντήσεις, τι θα κάνεις, πολλές φορές δεν αλλάζεις ούτε γράμμα από το καθημερινό σου λεξιλόγιο. Ακόμη κι αν έχεις βαρεθεί να κάνεις κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, εκεί εσύ. Μη τυχόν και ταρακουνηθεί η καθημερινότητα σου.
Συνεχίζεις απτόητος να επιμένεις σε κάτι που πλέον δεν σε κάνει χαρούμενο. Δεν σε τρομάζει λίγο αυτό, αγαπημένε μου; Το γεγονός ότι ούτε σήμερα ονειρεύτηκες, ούτε ένα σχέδιο δεν έκανες, ούτε έσκασες ένα χαμόγελο, αλήθεια τώρα δεν σε πειράζει; Εγώ νομίζω πως ναι. Κι η παραδοχή του προβλήματος νομίζω ότι μπορεί να γίνει η απαρχή για ένα νέο ξεκίνημα. Που δεν θα περιέχει ούτε ρουτίνα, ούτε σιγουριά.
Στο χέρι σου είναι να αλλάξεις ότι από καιρό έχει πάψει να σε κάνει ευτυχισμένο. Ξέρω, δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τη βόλεψη του, ο χρόνος κυλά, αλλά υπάρχει αν θέλεις να αλλάξεις το οτιδήποτε. Μη το σκέφτεσαι και πολύ. Ψάξε τους τρόπους, κι αν πάλι δεν πετύχεις, μη το βάζεις κάτι. Προσπάθησε και πάλι…
