Αν δεν σου αρέσει κάτι, προχώρα παρακάτω. Σήκω, περπάτησε, δεν είσαι δέντρο. Αυτή τη φράση άκουσα τελευταία στην τηλεόραση, και με ξάφνιασε. Όχι γιατί είναι κάτι το τρομερό σαν σκέψη, αλλά επειδή με το που ήχησε στα αυτιά μου, ήρθαν στο μυαλό μου δεκάδες περιπτώσεις που γνωρίζω, ανθρώπων που είναι σαν να περιμένουν για χρόνια στη στάση του λεωφορείου, εκείνο δεν περνάει ποτέ, και δεν πέρασε καν από το μυαλό τους η σκέψη να σηκωθούν και να σταματήσουν ένα ΙΧ, παρακαλώντας τον οδηγό του να τους πάει στον προορισμό τους. Εκείνος όμως εκεί.
Σαν να έχει στυλώσει τα πόδια του, ολόκληρο το σώμα του, και να μην μπορεί να κάνει βήμα. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, αφού μπορούμε να κάνουμε πράγματα, γιατί δεν το αποφασίζουμε; Και δεν είναι ότι δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό. Ξέρουμε τη λύση στο κάθε μας πρόβλημα. Το θέμα είναι γιατί δεν βρίσκουμε το κουράγιο και το θάρρος για να κάνουμε το βήμα. Τι; Μήπως περιμένουμε από κάποιον άλλον να μας βοηθήσει; Το συζητάμε και μεταξύ μας. Σίγουρα και εσύ με τους φίλους σου. Γιατί δεν αντιδράμε; Γιατί έχουμε γίνει τόσο αναβλητικοί; Τι έχουμε πάθει; Παραπονιόμαστε συνεχώς για πράγματα που δεν έχουμε, για όσα θέλουμε να έρθουν στην κατοχή μας, για όσα χάσαμε, για όσα ψάχνουμε, αλλά τελικά δεν βρίσκουμε. Είμαστε μέσα στη μουρμούρα γιατί δεν αλλάζει κάτι γύρω μας.
Γκρινιάζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για πράγματα που μας έκαναν οι άλλοι, που δεν ήταν σωστοί απέναντι μας, και ξεχνάμε το πιο σημαντικό, που ξέρεις ποιο είναι; Πως τα περισσότερα πράγματα περνάνε από το χέρι μας για να μπορέσουν ν’ αλλάξουν. Ποιος είπε και εμείς τον πιστέψαμε ότι μόνο αν σταυρώσουμε τα χέρια και κάτσουμε στον καναπέ θα έρθει η αλλαγή; Και για πες μου αλήθεια. Εσύ τι έχεις κάνει για τον εαυτό σου; Πόσο τον αγαπάς; Πόσο τον προσέχεις; Αλήθεια, τον στηρίζεις; Ποιος σου είπε πως αν συνεχώς μοιρολογάς τα πράγματα από άσχημα μπορούν να μετατραπούν σε καλά; Βάζοντας τη μούρη μας μέσα στην άμμο, άκρη δεν θα βγει. Ο κόσμος προχωρά με γρήγορους ρυθμούς και εμείς έτσι σταματημένοι όπως είμαστε, δεν μας βλέπω καλά. Στο λέω, γιατί το πιστεύω, πως δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα στην τύχη.
Μόνο αν τα διεκδικήσουμε θα γίνουν δικά μας. Αν κάτι δεν σου αρέσει, άλλαξε το. Αν κάτι το θέλεις πολύ, διεκδίκησε το. Αν δεν κουνηθείς από την καρέκλα πώς νομίζεις ότι θα έχεις τη δυνατότητα να καταφέρεις πράγματα; Ας μην μείνουμε στα λόγια, ακίνητος δεν πήγε μπροστά κανείς.
