Γιατί να προτιμήσεις τη μοναξιά;

Τις προάλλες συζητούσα με έναν πρόσφατα χωρισμένο φίλο μου. Είναι λίγο πάνω από τα 40, τα επαγγελματικά του πηγαίνουν μια χαρά, αλλά εδώ και καιρό είναι μόνος του. Τον ρώτησα αν αυτό τον πειράζει. Γιατί κακά τα ψέματα, αγαπημένε μου αναγνώστη, καλή και άγια η ανεξαρτησία, που μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού, να πας και να κάνεις ότι θες (μεταξύ μας δεν έχω καταλάβει γιατί για τους παντρεμένους δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο), αλλά και η συντροφικότητα έχει τα καλά της.

Η απάντηση του ήταν ότι δεν τον πειράζει καθόλου που ζει πλέον μόνος του. Κι ας είναι αναγκασμένος να πλένει μπαλκόνια, να βάζει πλυντήριο, να σιδερώνει και να πλένει πιάτα.

Του αρέσει που όποτε το θελήσει, μπορεί να πάρει τηλέφωνο τους φίλους του και να τους προσκαλέσει στο σπίτι να δούνε το ματς της αγαπημένης τους ομάδας. Εντάξει. Μέχρι εδώ και εμένα θα μου άρεσε. Του εξέθεσα όμως και μια άλλη απορία μου. Μέχρι πότε πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει αυτό; Θα το κάνεις μια, δυο, δέκα. Κάποια στιγμή δεν θα βαρεθεί; Δεν θα χορτάσει;

Δεν θα μπαίνει μέσα στο σπίτι και θα τον παίρνει η σιωπή από τα μούτρα; Δεν θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα μπει στο δωμάτιο και θα αναζητήσει την παρουσία ενός ανθρώπου; Του συντρόφου του, με τον οποίο θα κάνει σχέδια, θέλοντας να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί του; Γιατί καλό να είσαι ελεύθερος, αλλά το να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο θα πορευτείτε μαζί στη ζωή, είναι από μόνο του ιδανικό. Μπορεί να με διαβάζει τώρα και σίγουρα θα έχει καταλάβει ότι σου εξιστορώ την ιστορία του. Και θέλω να διαβάσει καλά τα όσα εκείνη τη στιγμή ίσως και να ντράπηκα να του πω.

Ότι είναι όμορφο να ξυπνάς και να έχεις κάποιον δίπλα σου. Να υπάρχει ένας άνθρωπος που θα θέλεις να χωθείς στην αγκαλιά του όταν δεν θα είσαι και στα καλύτερα σου. Που θα είναι εκεί για να σε ακούει, να σε νιώθει, να σε φροντίζει. Κατανοώ ότι το να βρεις στις μέρες μας τον άνθρωπο σου είναι δυσκολότερο από το να πετύχεις το τζακ ποτ. Όπως και το να καταφέρεις να συμβιώσεις κάτω από την ίδια στέγη.

Γιατί η συμβίωση έχει τα καλά, έχει όμως και τα στραβά της. Αν με ρωτάς όμως, δεν υπάρχει πιο ωραίο από το να μοιράζεσαι με τον άλλο πράγματα, σκέψεις και καταστάσεις. Να δίνεις και να παίρνεις. Να χαρίζεις, χωρίς να περιμένεις να σου επιστραφεί κάτι. Είναι ωραίο να μην σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, αλλά να λειτουργείς σαν ομάδα. Μια ομάδα που άλλοτε θα προσφέρει χαρά, άλλοτε λύπη. Γι αυτό, αγαπημένε μου, μη φοβάσαι να δεσμευτείς και πάλι. Δεν θα το μετανιώσεις, είμαι σίγουρα. Άλλωστε συγκρίνεται η μοναξιά απέναντι στην αγάπη;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.