Θυμάμαι σαν τώρα την ξαδέλφη μου, σε ανύποπτη στιγμή, να ρωτάει την γιαγιά μας αν πριν παντρευτεί τον παππού είχε αγαπήσει άλλον άντρα. Νομίζω απάντηση δεν πρέπει να πήραμε ποτέ. Η άλλη μου η γιαγιά, Μαρίκα, πάντα θυμόταν έναν νέο άντρα, από τα Τρίκαλα, συχνά τον ανέφερε, μάλιστα ήθελα να πάει να ψάξει να τον βρει, αλλά ποτέ δεν ήταν ξεκάθαρο αν ήταν ένας έρωτας πλατωνικός ή κάτι παραπάνω. Είμαι σίγουρη πάντως, πως αν σήμερα πάρουμε και ρωτήσουμε όλους τους παππούδες που γνωρίζουμε σχετικά με τις σχέσεις που είχαν στην ζωή τους, νομίζω ότι οι ιστορίες δεν θα έχουν καμία σχέση με το αν ρωτήσουμε κάποιον νέο σήμερα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν ρωτάς κάποιον ηλικιωμένο να θυμηθεί κάποιον παλιό του έρωτα, σίγουρα τον θυμάται με νοσταλγία, ίσως να συγκινηθεί κιόλας, ειδικά αν εκείνο το φλερτ ή ο έρωτας δεν είχε την κατάληξη που θα ήθελε, επειδή δεν άρεσε στους γονείς και έτσι είχε μείνει με το παράπονο. Όλα αυτά φαντάζουν λίγο παλιομοδίτικα, έτσι δεν είναι; Αυτές τις σκέψεις έκανα, όσο άκουγα μια συζήτηση στην τηλεόραση με ένα γκάλοπ που έγινε και ρωτούσαν νέους ανθρώπους να τους πουν αν ρωτάνε την τωρινή τους σχέση για το πόσους πρώην είχε. Και μου έκανε εντύπωση, να ακούω νέα παιδιά, με φρέσκα μυαλά, υποτίθεται, να θεωρούν αδιανόητο να μην γνωρίζουν πόσους συντρόφους είχαν στο παρελθόν οι νυν σύντροφοι τους. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που δεν έχει παρελθόν; Προφανώς και όχι.
Αυτό είναι το φυσιολογικό, κι αν με ρωτάς, είναι κάτι το προσωπικό που κανένας δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να σε ρωτήσει γι αυτό. Δεν θα πω ψέματα, πιο μικρή ίσως να το έχω ρωτήσει κι εγώ. Αλλά πλέον το θεωρώ τελείως ανούσιο να κάθεσαι να ασχολείσαι, να τρως το χρόνο και την ψυχή σου για άτομα που ούτε τα γνωρίζεις και που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ζωή σου, ούτε στη ζωή του συντρόφου σου. Για ποιο λόγο λοιπόν τρώτε τις σάρκες σας; Γιατί ψάχνετε παλιές φωτογραφίες, ρωτάτε για πρώην και δηλητηριάζετε τη σχέση σας; Δεν το καταλαβαίνετε ότι μόνο προβλήματα δημιουργούνται επαναφέροντας μια συζήτηση που καμία ουσία δεν έχει, πόσο μάλλον φέρνοντας στο προσκήνιο πρόσωπα που ανήκουν στον παρελθόν; Δεν μας φτάνουν δηλαδή τα όσα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας, τρωγόμαστε και με τα ρούχα μας για φαντάσματα του παρελθόντος; Κοιτάξτε να ζείτε τις σχέσεις σας, να βάζετε γερά θεμέλια, να περνάτε όμορφα. Το παρελθόν αφήστε στην ησυχία του όσο και τα πρόσωπα που το αποτελούν. Για να βρίσκονται εκεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει, δεν νομίζεις;
