Ώρες – ώρες, αν κρίνω από τις αντιδράσεις μου, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχω την εντύπωση πως δεν έχω μεγαλώσει. Θα μου πεις και που είναι το κακό σε αυτό. Κανένα, σου απαντώ. Και όπως τα βλέπω τα πράγματα, ούτε πρόκειται να μεγαλώσω. Γίνεται να παραμείνω για πάντα το παιδί που νιώθω ότι είμαι; Γίνεται να μη δίνω καμία σημασία στις άσπρες τρίχες που βλέπω να ξεφυτρώνουν η μία πίσω από την άλλη; Γίνεται να συνεχίσω να είμαι τόσο ευκολόπιστη, τόσο ρομαντική και να γελάω ακόμη και με τα κρύα αστεία των φίλων μου;
Δεν θέλω να μεγαλώσω, πώς να στο πω. Θα συνεχίσω να περπατώ κάθε μέρα για να πηγαίνω στη δουλειά, έχοντας κλεισμένα τα αυτιά μου από τους εξωτερικούς ήχους, ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, τραγουδώντας κιόλας καμιά φορά, και ας με κοιτάνε περίεργα οι γύρω μου. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να αυτοεγκλωβιστώ γύρω από «πρέπει» και «μη». Ποτέ δεν μου πήγαιναν, ποτέ δεν θα τα πάω κι εγώ. Ξέρω είναι δύσκολο, αλλά νομίζω ότι έχω καταφέρει να μην αγχώνω με το παραμικρό ή να μην στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Αυτό είναι επίτευγμα σκληρής δουλειάς, με τον εαυτό του ο καθένας, και συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει θέληση και τεράστια όρεξη να ζήσεις αυτό που σου προσφέρεται απλόχερα. Πολλές φορές δεν τα καταφέρνω. Άλλες πάλι όμως, βάζω τα δυνατά μου και παλεύω με νύχια και δόντια και πάνω απ’ όλα με χαμόγελο.
Δεν είναι θέμα άγνοιας κινδύνου, αν και πολύ θα ήθελα να διατηρώ αυτό το χαρακτηριστικό που διαθέτουν τα παιδιά, αλλά νομίζω ότι με το πέρασμα των χρόνων καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν μπορεί να μπαίνει στα μέτρα ενός κουστουμιού που άλλοι έραψαν για εκείνον, την στιγμή που εκείνος βολεύεται και νιώθει καλύτερα με φόρμες και αθλητικά. Ας μην κάνουμε τη ζωή μας δύσκολη. Ας μην ζορίζουμε και ας μην ζοριζόμαστε. Ξέρω, αγαπημένε μου, ότι τώρα που με διαβάζεις ίσως και να κουνάς το κεφάλι σου, σαν να σου λέω κάτι το εξωπραγματικό. Έχεις την εντύπωση πως όλοι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα υποταχθούν, θα μπουν σε καλούπια. Θέλω να πιστεύω όμως, ως ρομαντική που λέγαμε, πως όχι. Δεν λειτουργούν όλοι το ίδιο. Κάποιοι θέλουν να είναι ανεξάρτητοι. Να διατηρούν το πνεύμα τους ελεύθερο. Να μη νιώθουν υποταγμένοι κανενός. Να παλεύουν για την πραγματοποίηση των ονείρων τους και μόνο. Το θέμα δεν είναι να λες ότι ζεις, αλλά να το πράττεις κιόλας. Ας προσπαθήσουμε να μην γίνουμε σαν όλους εκείνους που κρίνουμε ως «βολεμένους». Ας παλέψουμε για εκείνα που πιστεύαμε ως παιδιά, τότε που δεν συμβιβαζόμασταν και ονειρευόμασταν ένα κόσμο ιδανικό. Διαφωνείς;
