Πριν λίγες ημέρες άνοιξαν και τα σχολεία, φέρνοντας ουσιαστικά το τέλος του καλοκαιριού, τουλάχιστον για τους μαθητές, τους δασκάλους και τους γονείς τους. Παρατηρώ τα παιδιά, που «χάνονται» μέσα στα βιβλιοπωλεία, προκειμένου να εξοπλιστούν για τη νέα σχολική τους χρονιά και αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, τι να σημαίνει το σχολείο για εκείνα. Να το βαριούνται; Να το αγαπούν; Να το λαχτάρησαν δυο μήνες τώρα; Ξέρω, ότι ακόμη και τα παιδιά του δημοτικού ζορίζονται αρκετά κάθε χρόνο.
Το πρόγραμμα είναι πιεστικό, τα τεστ μέρα παρά μέρα και ελάχιστος ο προσωπικός χρόνος για άλλες ασχολίες. Γυρνώντας λίγα χρόνια πίσω, στα δικά μου σχολικά χρόνια, που τα πράγματα αν και τότε μας φαίνονταν λιγάκι δύσκολα, με τα σημερινά δεδομένα, μάλλον καλά την περνούσαμε, δεν μπορώ παρά να μην σκέφτομαι όλους εκείνους τους ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας έκαναν να θέλουμε τελικά να πηγαίνουμε σχολείο. Μιλάω για δασκάλους και καθηγητές που μπορεί να βαριόμασταν το μάθημα τους, αλλά εκείνοι είχαν τον τρόπο να μας κερδίσουν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά δυο περιπτώσεις καθηγητών μου, που στη αρχή μου φάνηκαν περίεργοι, αλλά στην πορεία απέδειξαν, με τον καλύτερο τρόπο μάλιστα, γιατί επέλεξαν να γίνουν καθηγητές και τελικά καλώς έγιναν. Ήταν εκείνοι οι άνθρωποι, που κάθε μέρα, περνώντας την πόρτα του σχολείου, θα τους έβλεπες χαμογελαστούς και όχι μουρτζούφληδες, θα έδειχναν την αγάπη τους προς τα παιδιά και τους συναδέλφους στους, ένιωθες ότι ξύπνησαν το πρωί και ήταν χαρούμενοι που θα πάνε να διδάξουν.
Καμία σχέση με κάποιους που κοιτούσαν μόνο πως θα περάσει η ώρα, πως θα βγάλουν την ύλη, και πως θα το «παίξουν» για να φανούν καλοί στον προϊστάμενο τους. Γι αυτό και ακόμη μέχρι και σήμερα τους θυμάμαι με αγάπη, γιατί δεν έβλεπαν την εργασία τους ως αγγαρεία, αγαπούσαν αυτό που έκαναν, είχαν άποψη, ήταν ανοιχτοί στο να μιλήσουν με τους μαθητές τους. Θυμάμαι ότι δεν αρκούνταν στην μαθητική ύλη. Όταν περίσσευε ώρα από την παράδοση του μαθήματος όλο και για κάτι άλλο θα συζητούσαμε. Και γι αυτό κάθε φορά ανυπομονούσαμε να έρθει η ώρα που θα μπούμε μαζί τους στην τάξη, που θα μας συνοδεύσουν στις εκδρομές μας, που έστω και αν καμιά φορά αγρίευαν, ξέραμε ότι το έκαναν για το καλό μας και μόνο. Πάντως για να είμαστε σωστοί απέναντι τους, έστω και μετά από τόσα χρόνια, ίσως θα πρέπει να τους ζητήσουμε ένα τεράστιο συγνώμη για τις φορές που μετατρέψαμε την αίθουσα σε μπάχαλο, αλλά και ένα τεράστιο ευχαριστώ που μας έδειξαν πως ακόμη και η δύσκολη σχέση καθηγητή- μαθητή μπορεί να γίνει ευχάριστη, αν υπάρχει λίγη καλή θέληση.
